વિચાર લહેરી

અમેરીકમા માનસિક વિકલાંગ બાળકો માટે જુદા જુદા વર્ગ હોય છે. પાંચેક વર્ષ મે છ થી અગિયાર વર્ષના બાળકો સાથે કામ કર્યું. એ ક્લાસને (Life skill) કહે છે. આ ક્લાસમા બાળક એકથી પાંચ ધોરણ સુધી એક જ ક્લાસમા હોય. દર વર્ષે ફક્ત પેપર પર એનો વર્ગ બદલાય. બાળક છ વર્ષનુ થાય એટલે પહેલા ધોરણ મા દાખલ થયું કહેવાય, અને પાંચમા ધોરણ પછી બીજી શાળામા જાય.આ પાંચ વર્ષમા કેટલાક બાળકો પ્રગતિ કરે અને કેટલાકમા ઝાઝો ફેર ના પડે
હકીમ પહેલા ધોરણથી મારી સાથે હતો. પાંચ વર્ષ પછી એ માધ્યમિક શાળામા ગયો. પાંચ વર્ષમા એની ઘણી પ્રગતિ થઈ હતી નાના વાક્યો લખતાં શીખી ગયો હતો, બોલવામા પહેલેથી જ સ્પષ્ટ હતો એટલે બધા સાથે વાતચીત કરી શકતો.
બે દિવસ પહેલા એ મારી સ્કૂલમા એની નાની બેનને લેવા મમ્મી સાથે આવ્યો હતો અને એજ વખતે હું કાંઈક કામસર ત્યાં ગઈ. દુરથી મને જોતા જ હકીમ બુમ પાડી ઉઠ્યો “હે મીસ મુન્શા.”
હું એને ત્રણ વર્ષ પછી જોતી હતી. હકીમ ખાસો લાંબો થઈ ગયો હતો, પહેલેથી જ એના ચહેરાનો ઘાટ સરસ હતો અને હસે ત્યારે ગાલમા ખાડા પડે એટલે વધુ સુંદર લાગતો. એના ચહેરા પર ખુશી ઝલકતી હતી. મને જોઈને એ ખુબ ખુશ થઈ ગયો હતો. આ બાળકોની યાદશક્તિ બહુ હોતી નથી એટલે મને વધુ આનંદ થયો કે એ મને તરત ઓળખી ગયો. મેં એને બીજા મિત્રો વિશે પૂછ્યું અને મને બધાની મહિતી આપી કે મરિયમ પણ લાંબી થઈ ગઈ છે, સાઝિયા તો ઊંચી ને જાડી થઈ ગઈ છે વગેરે વગેરે.
હકીમની પ્રગતિ જોઈને મને ઘણો આનંદ થયો. આ બાળકોની કેળવણી મા અમારું પણ યોગદાન હોય છે એનો મને આજે અહેસાસ થયો.

શૈલ મુન્શા તા.૪/૨૧/૨૦૧૦