March 30th 2015

આવી વસંત!!

૧૯૩૦ની સાલ અને ભારતભરમાં આઝાદીનો જુવાળ. ગાંધીજીની દાંડીકુચની હાકલ. ઘરે ઘરથી લોકો દાંડીકુચમાં જોડાવા નીકળી પડ્યા હતા. રમણભાઈ પણ એમાના એક હતા. શાંતાબેનની પણ ઘણી ઈચ્છા હોવા છતા એ જોડાઈ ના શક્યા કારણ એમને છેલ્લા દિવસો જતા હતા. રમણભાઈએ બરડા પર અંગ્રેજોની લાઠીના માર પણ ઝીલ્યા અને જેલની હવા પણ ખાધી. જ્યારે ઘરે આવ્યા ત્યારે આંગણામા ચાર મહિનાનો રૂપાળો રમતિયાળ દિકરો હીંચકે ઝુલતો હતો. દેશભક્તિની ભાવનાવાળા રમણભાઈએ દિકરાનુ નામ પાડ્યું સુદેશ.
બા બાપુજી, દાદા દાદી અને કાકા કાકીના સંયુક્ત પરિવારમાં લાડ પ્યારમાં સુદેશ મોટો થયો.એકબાજુ એ કોલેજના પહેલા વર્ષમાં આવ્યો અને ભારત અંગ્રેજોની ગુલામીમાંથી મુક્ત થયું. અમદાવાદમાં રમણભાઈની નાનકડી ડાય કેમિકલની ફેક્ટરી હતી. પપ્પાને મદદરૂપ થવાય એ આશયે સુદેશ કોલેજમાં સાયન્સ વિષય લઈ આગળ વધ્યો. ભણવામાં પહેલેથી જ ખૂબ હોશિયાર હોવાથી ચાર વર્ષમાં તો B.Sc with Chemistry ની પદવી લઈ પપ્પા સાથે ધંધામા જોડાઈ ગયો.
સુદેશની હોશિયારી અને આવડતને લીધે ફેક્ટરીનો સારો વિકાસ થવા માંડ્યો અને ડાય કેમિકલમાં નવા નવા ક્ષેત્રે આગવી પ્રતિભાના જોરે અમદાવાદ બહાર ગુજરાતના બીજા શહેરોમાં પણ ધંધાનો વિકાસ થવા માંડ્યો.
કુટુંબની પ્રતિષ્ઠા, સુદેશની આવડત એની રીતભાત અને મળતાવડાપણા ને લીધે નાતમાથી લગ્ન માટે સારી સારી દિકરીઓના માંગા આવવા માંડ્યા. એ જમાનામાં હજુ પ્રેમ લગ્નો એટલા પ્રચલિત નહોતા. લગ્ન એ ફક્ત બે વ્યક્તિ નહી પણ બે કુટુંબ વચ્ચે બંધાતો નાતો હતો, એટલે માબાપે પસંદ કરેલી બે ત્રણ કન્યામાં થી ઉમા પર સુદેશની પસંદગી ઉતરી. ઉમા દેખાવડી તો હતી જ પણ એથી ય વિશેષ ખુબ સમજુ અને વડિલોની માન મર્યાદા જાળવનારી હતી. ધામધુમથી લગ્ન લેવાયા અને રૂમઝુમ પગલે ઉમા નો ગૃહપ્રવેશ થયો.
માથે આશીર્વાદનો હાથ મુકતા રમણભાઈ અને સોડમાં ઉમાને લેતા શાંતાબેન બોલી ઉઠ્યા, “ઉમા આજ તું અમારે આંગણે વહુ નહી પણ અમારી દિકરી બનીને આવી છે.” વર્ષોથી મનમાં દિકરીની ખેવના કરતાં શાંતાબહેનની ઈચ્છા જાણે આજ પ્રભુએ પુરી કરી. ઘરની વહુને કોઈ વાતની કમી ના આવે એવા લાડથી ઉમા ઘરમાં સહુની લાડલી બની ગઈ.
ઉમા ધીરે ધીરે નવા ઘર નવા વાતાવરણમાં ગોઠવાતી ગઈ. વર્ષો વિતતા ગયા અને સુદેશ ઉમા પ્રેમમાં મગન જીવન માણતા રહ્યા. લગ્નની પાંચમી વર્ષગાંઠ ખુબ ધામધુમથી ઊજવાઈ. મોટા હોલમાં રમણભાઈએ દિકરા વહુ માટે પાર્ટી રાખી હતી અને સહુ સગાંવહાલા, મિત્ર મંડલને ભાવભીનુ આમંત્રણ મોકલ્યું હતું.
રાતે પાર્ટી પતાવી ગાડીમાં સહુ પાછા ફરી રહ્યા હતા અને કાકી સાસુએ મમરો મુક્યો, “ઉમા હવે આગળ શું વિચાર છે? ક્યારે અમને પોતરા પોતરીનુ મોં જોવા મળશે? તમારા બા બાપુજી, અમારા બધાની ઉમર વધતી જાય છે, હવે તો ઘરમા પારણુ બંધાય એની રાહ જોઈએ છીએ.”
શાંતાબેને ત્યારે તો વાત વાળી લીધી કે સમય આવે સહુ થઈ રહેશે, પણ મનમાં તો એ પણ ઈચ્છી રહ્યા હતા કે ક્યારે સારા સમાચાર સાંભળવા મળે. બીજા બે વર્ષ વીતી ગયા અને શાંતાબેને સુદેશને બોલાવી ઉમાને સારા ડોક્ટર પાસે લઈ જવાનુ કહ્યું.
ડોક્ટરોના મત પ્રમાણે બન્ને જણમાં કોઈ ખામી કે ઉણપ નહોતી ધીરજ અને રાહ સિવાય બીજો કોઈ વિકલ્પ નહોતો.
દશ વર્ષ થયા અને કુટુંબીજનો અને ખાસ કરીને ઘરના ઘરડાં ફોઈનો ઉતપાત અને ચણભણાટ શાંતાબા ને પરેશાન કરવા માંડ્યો. પહેલા તો ભુવા જતિની અને બાધા આખડીની વાત કરવા માંડ્યા. જ્યારે રમણભાઈએ કડક શ્બ્દોમાં એ વહેમ અંધવિશ્વાસ ને માનવાની ના પાડી ત્યારે ફોઈ પાસે બીજો વિકલ્પ હતો, સુદેશના બીજા લગ્ન કરાવવાનો.
ફોઈ અને બીજાં કહેવાતા સગાઓની રોજની કટકટથી થાકી છેવટે શાંતાબેને પહેલી અને છેલ્લીવાર સહુની બોલતી બંધ કરી દીધી. ” ખબરદાર કોઈએ સુદેશના બીજા લગ્નની વાત કરી છે તો, ઉમા મારી દિકરી છે અને નસીબમાં જે લખ્યું હશે તે થશે પણ કોઈએ મારી દિકરીને મહેણા ટોણા મારવાની જરૂર નથી.” રમણભાઈએ પણ એમા પોતાનો સુર પુરાવ્યો ત્યારે ફોઈ મોં મચકોડતા બોલ્યા ‘હું તો વંશ આગળ વધે માટે આટલા કાલાવાલાં કરતી હતી, બાકી તમે જાણો અને તમારી વહુ.”
દિવસો પસાર થતા રહ્યાં ઉમા ધર્મ ધ્યાનમાં વધુ ડુબતી ગઈ અને સુદેશ ધંધો વિસ્તારવામાં. ફક્ત ભારતમાં જ નહિ પણ વિદેશમાં જેવા કે મેક્સિકો, બ્રાઝીલ વગેરે દેશોમાં એમનો માલ જવા માંડ્યો.
જોત જોતામાં અઢાર અઢાર વર્ષો પસાર થઈ ગયા. શ્રાવણ મહિનો ચાલતો હતો અને હમેશની જેમ ઉમાએ એક વાર ફરાળ કરી આખો મહિનો ઉપવાસ કરવાનુ ચાલુ કર્યું. પાંચ છ દિવસ ગયા અને સવારે ઉઠતા ઉમાને સહેજ ચક્કર જેવું લાગ્યું, પણ ખાસ ધ્યાન આપ્યા વગર ઉમા કામે વળગી. બીજા દિવસે પણ એજ હાલત અને વધારામાં મોળ આવવા જેવું લાગ્યું. ઉબકા આવે પણ વિશેષ કાંઈ નહિ. ઉમાને લાગ્યું ફરાળ ખાવાને લીધે વાયુ પ્રકોપ થયો હશે. શાંતાબેન પણ બે દિવસથી જોઈ રહ્યા હતા કે ઉમા થાકી જતી લાગે છે.
દિવસના પણ એકાદ બે વાર જરા ચક્કર જેવું લાગ્યું એટલે ઉમા એ સુદેશને વાત કરી અને સુદેશ બધા કામ પડતાં મુકી ઉમાને ડોક્ટર પાસે લઈ ગયો. સુદેશને મનમાં ડર હતો કે ઉમાને કોઈ બિમારી તો નહોતી લાગુ પડી?
ડોક્ટર ઉમાને તપાસી બહાર આવ્યા, ચહેરો હસુ હસુ થતો હતો. સુદેશને ચિંતીત જોઈ ડોક્ટર બોલ્યા, ચિંતાની તો વાત છે જ. ઉમાને સારા દિવસો જાય છે પણ આટલી ઉમ્મરે ગર્ભાવસ્થા હોય તો ધ્યાન ખુબ રાખવું પડશે. ક્ષણભર તો સુદેશ ડોક્ટરનુ બોલવું સમજ્યો જ નહી, પણ બીજી જ ક્ષણે ડોક્ટરના હાથ પકડી ગળગળો થઈ ગયો.
ઘરે પહોંચતા વેંત શાંતાબાના ખોળામાં માથુ મુકી હીબકાંભેર રડી પડ્યો. આંખમાથી ચોધાર આંસુ સરતા હતા અને ચહેરો હસતો હતો. ઉમાનો ચહેરો શરમથી લાલ થઈ ગયો હતો. જ્યારે ખુશીના સમાચાર જાણ્યા કે તરત જ શાંતાબેને હુકમ બહાર પાડી દીધો ઘરના આપણા ચાર સિવાય અને ઉમાના માબાપ સિવાય કોઈને પણ આ સમાચાર જણાવવાના નથી. બહાર તો બધાને એમ જ જણાવવાનુ કે ઉમાને કમરનો દુખાવો છે અને ડોક્ટરે(complete bed rest) પુરે પુરો આરામ કરવાનો કહ્યો છે. સાતમે મહિને ડોક્ટરે કોઈ ખતરો નથી નો રિપોર્ટ આપ્યો ત્યારે ઘરમેળે ખોળો ભરી ઉમા સુખરૂપ બાળકને જન્મ આપે એ જ પ્રાર્થના કરી. નવ મહિના ઉમાની દેખભાળ સગી મા થી વિશેષ કરી.
આજે રામનવમી નો તહેવાર હતો. ઋતુ પણ બદલાવા માંડી હતી. ચારે તરફ વાસંતી વાયરા અને ફુલોની ખુશ્બુ હવામાં તાજગી ને તરવરાટ ફેલાવી રહી હતી.
ઉમા અને સુદેશના જીવનમાં પણ આજે અઢાર વર્ષે વસંત આવી હતી. રામના લવ કુશની જેમ ઉમાએ પણ બે તંદુરસ્ત જોડિયા દિકરાઓને જન્મ આપ્યો હતો.
(સત્ય ઘટના પર આધારિત)

ફૂટી એક કુંપળ, આવી વસંત,
ટહુકી એક કોયલ ને આવી વસંત.

રણકી ઝાંઝર નવોઢાની આવી વસંત,
છંટાયો ગુલાલ ભઈ આવી વસંત.

આંબે આવ્યાં મહોર, આવી વસંત
મહેકતી એ મંજરી, આવી વસંત

લહેરાતાં ઊભા મોલ, આવી વસંત,
મેળે મહાલતાં નર નારી આવી વસંત.

ગઈ ભુલાઈ એ પાનખરની ઉદાસી ને,
મહેકી ઉઠી ફુલવારી, ભાઈ આવી વસંત!

શૈલા મુન્શા. તા ૦૩/૨૯/૨૦૧૫

March 16th 2015

છુટાછેડા

સોનેરી વાંકડિયા વાળ, અને પચાસ વર્ષે પણ જાજરમાન લાગે એવી એલિઝાબેથ એના મિત્ર વર્તુળમા એલીના નામથી જાણીતી. ગોરી ગોરી અમેરિકન યુવતી. જો કે યુવતી તો ના જ કહેવાય પણ જ્યારે પણ માઈકલનો ફોન આવે તો જાણે સોળ વર્ષની ટીનએજ બાળકી પોતાના પ્રેમી સાથે વાત કરતી હોય એમ ચહેરા પર સુરખી છવાઈ જાય.

મારવીન એનો દિકરો. પચીસ વર્ષનો ગભરૂ જુવાન. મા ના સોનેરી વાળ એને પણ વારસામા મળ્યા.ખાસ્સો છ ફુટનો તંદુરસ્ત જુવાન. એલી રોજ એને પોતાની સાથે સ્કુલમા લઈ આવે અને એક ટેક્ષી એને ત્યાંથી બીજી ખાસ Autistic behavior childern ની સ્કુલમા લઈ જાય. બહારથી તંદુરસ્ત દેખાતો મારવીન માનસિક રીતે પાંચ વર્ષના બાળક જેવો. પહેલી નજરે કોઈ કલ્પી પણ ના શકે કે આવો સુંદર દેખાવડો યુવાન પુરૂં બોલી પણ શકતો નથી. ચહેરો હમેશ હસતો અને આંખો ખુબ બોલકી, પણ extremely Autistic. આ બાળકો હોશિયાર તો હોય પણ એમના દૈનિક કાર્યમા જો ફેરફાર થાય તો વિફરતા વાર ના લાગે.

વીસ વર્ષે કોલેજ પુરી કરી એલી ટ્રાવેલ એજન્સીમા નોકરી એ વળગી અને જોબ પર જ સ્મિથ સાથે ઓળખાણ થઈ બે વર્ષના સહવાસ બાદ બન્ને લગ્નબંધન મા બંધાયા. પ્રેમના પ્રતિક જેવો મારવીન જન્મ્યો અને બન્ને ની ખુશીનો પાર ના રહ્યો, પણ આ ખુશી ઝાઝું ના ટકી જ્યારે એમને ખબર પડી કે મારવીન કોઈ સામાન્ય બાળક નથી પણ એનામા માનસિક ખામી છે.

એલી એ મનોમન જ નક્કી કરી લીધું કે એ બીજા બાળકની મા નહિ બને અને મારવીન ના ઉછેરમા કોઈ કમી નહી આવવા દે. વર્ષો વિતતા ગયા અને સ્મિથ નો માલિકીપણાનો ભાવ વધતો ગયો. એવું નહોતું કે એ મારવીનને ચાહતો નહોતો પણ જાણે એલીની બીજા બાળક માટેની ના સામે વેર વાળતો હોય તેમ એલી પર વધુ ને વધુ હુકમ ચલાવતો થઈ ગયો. મારવીન ને સાંજે ફરવા કેમ ના લઈ ગઈ? મારવીન માટે આજે પાસ્તા કેમ ના બનાવ્યા? એવી નાની નાની વાતો નુ બતંગડ બનાવી ઝગડાનુ કારણ શોધતો રહ્યો.

બન્ને જણ જોબ કરતા હતા પણ એલી એકલી જ મારવીનની માનસિક પંગુતા માટે જવાબદાર હોય તેમ એલીને મદદરૂપ થવાને બદલે એના કામમા કાંઈને કાંઈ વાંધા વચકા કાઢવાની સ્મિથને આદત પડી ગઈ હતી. એલી ફક્ત ને ફક્ત મારવીન ને ખાતર જ આ ત્રાસ ભોગવતી રહી.ધીરે ધીરે એલીને લાગવા માંડ્યુ કે એને કોઈ એવો જોબ શોધવો જોઈએ જેમા એ વધુ સમય મારવીન સાથે રહી શકે. એલી એ ટીચર સર્ટીફીકેશન ની તૈયારી કરવા માંડી.

સંગીત એલી માટે એક શોખ અને મારવીનને ખુશ રાખવાનુ સાધન હતું. જ્યારે પણ મારવીન અપસેટ થાય એલી ગીટાર પર કોઈ ધુન છેડે અને મારવીન નો ઉપદ્રવ શાંત થઈ જાય. પચીસ વર્ષના વહાણા વીતી ગયા ને જ્યારે સહનશક્તિ ની હદ આવી ગઈ ત્યારે એલીએ ફેમીલી કોર્ટમા છુટાછેડા માટે અરજી કરી. સ્મિથનો ત્રાસ એ વધુ સહન કરવા માંગતી નહોતી. સરસ મઝાની સંગીત શિક્ષકની નોકરી સ્કુલમા મળી ગઈ હતી. મારવીન એની સાથે આવતો અને એની સાથે જ પાછો જતો.

કોર્ટે છુટાછેડા મંજુર કર્યા પણ અઠવાડિયામા અમુક કલાક મારવીન પિતા સાથે રહે એવી શરત કરી.મારવીન પોતાની પાસે હોય ત્યારે સ્મિથ એને મોડો સુવા દે, જાણી જોઈને એલી ને લેવા બોલાવે અને પોતે મારવીનને લઈ બહાર જતો રહે. છુટાછેડા થયા બાદ પણ એલીને પજવવામા કોઈ કસરના છોડે. જ્યારે મારવીન એલી પાસે હોય તો ફોન કરી હેરાન કરવાનુ છોડે નહી. મારવીન કેટલા વાગે સુતો? આજે મારવીન ને મોડો લઈને આવી એટલે મને બે કલાક ઓછા મળ્યા, મારવીનને કોક કેમ પીવડાવી? મારવીનને જીન્સ કેમ પહેરાવ્યું? એની દાઢી કરી નથી? જાણે એલી મારવીન પર કેટલોય અત્યાચાર કરી નાખતી હોય!

અત્યાચારનો કાયમી અંત આવી ગયો.

એલીને એનો હમદર્દ માઈકલ મળી ગયો. એ પુરી સ્વતંત્ર બની ગઈ. કોર્ટે મારવીનની પુરી કસ્ટડી એલીને સોંપી દીધી.

શૈલા મુન્શા તા. ૦૩/૧૬/૨૦૧૫

March 7th 2015

હાઈકુ

૧- કથા ને વ્યથા,
જોડાય ના ક્દી શું?
વ્યથા જ કથા.

૨-આવી વસંત
સફેદી ચારેકોર,
કમી રંગની

3- રંગાય મન.
ભરી છાબ રંગોની,
આવી વસંત.

૪- ખેલશે હોળી
વિધવા મથુરાની
કાળાશ દુર.

૫- લોહીની હોળી
જગવે ધર્માંધતા
રાજનેતા ઓ.

૬- ફુંટી કુંપળ
જાગે જીવન નવું,
હૈયા મહીં તો!

૭- મન બેચેન,
શીદ અટકી ગયા?
આવીને દ્વાર!

૮- આવી વસંત,
દેખાય છે બાગમાં,
મનમા નહી?

શૈલા મુન્શા તા ૦૩/૦૭/૨૦૧૫

March 1st 2015

બિંબ પ્રતિબિંબ

ઉમાનો પાંચમો જન્મદિવસ. ખૂબ બોલકી એ લાડકી પૌત્રી ના સવાલોનો મારો કદી ખુટે નહિ. અજબની એની દુનિયા, અમારી એ ઢીંગલીનો સંસાર એની ઢીંગલીની આસપાસ જ ઘૂમે. ફોન કરીએ તો કહેશે “નાની હમણા હું બહુ બીઝી છું ઢીગલીને નવડાવું છું પછી મારે વોલમાર્ટમાં એના માટે શોપીંગ કરવા જવાનુ છે પછી વાત કરીશ. તો કોઈવાર સામેથી ફોન કરી એટલી વાત કરે, વચ્ચે અચાનક નાનાને આપ, નાના સાથે વાત કરતાં હવે નાનીને આપો કરતાં અમને થકવી દે.” મારે કહેવું પડે “ઉમા હવે હું મારી દીકરી સાથે વાત કરું? તો કહેશે એ મારી મમ્મી છે.” અમારી એ રોજની મીઠી તકરાર. “તારી મમ્મી એ મારી દીકરી છે, અને એનો લહેકો જાણે નજર સામે એનો ચહેરો તાદૃશ્ય કરી દે. ઓહો! મારી મમ્મી તમારી દીકરી છે જેમ મારા પપ્પા મારી દાદીના દીકરા છે.”

હજી કાલે તો ઉમાના જન્મદિવસ ઉજવણી, અને રાતે ને રાતે મહેશે દીકરીના ઢગલાબંધ ફોટા અને વિડીયો Whatsapp પર મોકલી આપ્યા. ટેક્નોલોજીની કમાલે દુનિયાને આપણી મુઠ્ઠીમાં કરી દીધી છે. ઉમા એની મમ્મીની જ પ્રતિકૃતિ છે. બિંબ ને પ્રતિબિંબ.

ફોટા જોતાં જોતાં મને મારી એ નાનકડી ગહેના યાદ આવી ગઈ. એની પાંચમી વર્ષગાંઠ પણ આમ જ ધામધૂમથી ઉજવી હતી. આજે ગહેના પોતે એક મમ્મી છે અને પાંચ વર્ષની એની દીકરી છે.
ગહેના સાચે જ અમારા ઘરનુ ઘરેણુ હતી. માતાપિતાને મન સહુ બાળકો સરખા જ વહાલા હોય એમાં કોઈ શક નથી. કહે છે ને કે પાંચ આંગળી ભલેને લાંબી ટૂંકી હોય, જેના પર પણ કાપો પડે, વેદના અને લોહી તો સરખું જ વહેવાનુ.
તો ય પહેલી વાર માતા બનવાનો એ અહેસાસ કાંઈ જુદા જ સ્પંન્દનો દિલમાં જગવે છે. પોતાના જ દેહમાં પાંગરતુ એક નવુ જીવન, નવ મહિના રોજ નવો અહેસાસ, રોજ નવી લાગણી. કદી ડર તો કદી રોમાંચ.
અને એ ક્ષણ! એક નવજીવન ધબકતું તમારા હાથમાં. એ ક્ષણ તમામ વેદના, દર્દ સહુ ભુલાવી માતૃત્વ નો અમરત કુંભ તમારા હાથમાં ધરી દે. એટલે જ તો કહ્યું છે કે માતાની મમતાની તોલે તો ભગવાન પણ ના આવે.
ગહેના ઘરની પહેલી દીકરી. માતાપિતાની તો લાડકી જ પણ દાદા દાદીને કાકા, ફોઈ સહુની આંખનો તારો. હસતી રમતી નાનકડા પગલે આખા ઘરમાં ફરી વળતી. દાદા ઓફિસથી આવે એટલે સહુથી પહેલા હાથ લાંબો કરી સવાલ, “શું લાવ્યા દાદા?” અને દાદનો પણ એક જ જવાબ. “મારી ઢીંગલી માટે ચીકુ કે દ્રાક્ષ કે કેળું જે ઋતુ એ પ્રમાણે ફળ” નાનપણથી જ દાદીની શીખામણ કે ગહેનાની માવજત બરાબર થવી જોઈએ. કોઈ ખોટી ટેવ નહિ પાડવાની. બહારના મહેમાન મળવા આવે અને ચોકલેટ લાવે તો ય સમજાવટથી કામ લે. મહેમાનને પણ સમજાવે કે બાળકોને નાનપણથી સારી ટેવ પાડીએ તો એમની તંદુરસ્તી સારી રહે. બાળકને તો સમજ નથી આપણે જે ખાવાની ટેવ પાડીએ એ પડે.

રાતે જમવા બધાએ સાથે જ બેસવાનુ અને ભાણામાં જે પીરસાય તે બધાએ ખાવાનુ. આમ નાનપણથી જ ગહેનાને બધા શાકભાજી કઠોળ વગેરે ભાવતા થઈ ગયા. દશ વર્ષની ગહેનાને લઈ જ્યારે અમદાવાદ લગનમાં ગઈ તો બીજા બાળકોના નખરા જોઈ મને મારા સાસુની કેળવણી પર ખૂબ જ ગર્વ થયો. સંયુક્ત કુટુંબમાં ઉછરી હોવા છતાં ગહેનાને કોઈ ખોટા લાડ ન લડાવતું અને જે સંસ્કાર એનામાં હતા એ મારા માટે ગૌરવ ની વાત હતી. લગ્નમાં આવેલી બીજી મમ્મીઓની કાયમની ફરિયાદ સાંભળી “મારા મનુને તો મોળા શાક જ જોઈએ , તીખું તો એ જરાપણ ખાઈ ના શકે, દીપક તો ખાલી બટાકાનુ શાક જ ખાય, મેઘા ને તો અઠવાડિયામાં બે વાર મેક્ડોનાલ્ડના પીઝા ખાવા લઈ જવી જ પડે” આ બધું સાંભળી ને વિચાર આવ્યો ભૂલ કોની?

આ બધા બાળકો પણ ગહેનાની ઉંમરના જ હતા છતાં આજે મમ્મીઓને ફરિયાદ કરવી પડતી પણ એ વિચાર નહોતા કરી શકતા કે આનુ કારણ શું? શું પોતાની જ ભૂલ નહોતી? નાનપણથી જ એક નિયમ બનાવ્યો હોત તો કદાચ આજે આ વારો ન આવત.

નાનકડી એ ગહેના ક્યારે મોટી થઈ ગઈ એ ખબરે ના પડી અને જોત જોતામાં તો એના લગ્ન ના વિચાર મનને ઘેરી વળ્યા. સાસુ સસરાનો સાથ પુરો થયો અને ગહેનાનુ નસીબ એને ક્યાં લઈ જશે નો એક છાનો ડર મનને ખોતરી રહ્યો. ગહેનાની મરજી જાણવાનો પ્રયાસ કર્યો, કોઈ યુવક એના ધ્યાનમાં હોય, કોઈને એ ચાહતી હોય પણ એવું કાંઈ નહોતું એટલે કોઈ સારો પરિવાર, કોઈ સુપાત્ર મળે એની શોધ શરૂ થઈ.

અમે અમેરિકામાં પણ કેનેડાથી એક સારા છોકરાની વાત આવી. બન્ને પરિવાર રૂબરૂ મળ્યા. ગહેના અને મહેશ થોડો સમય ઇન્ટરનેટ થી ચેટ કરતા રહ્યા અને બન્નેની સંમતિથી આ પરિચય લગ્નના બંધનમા બંધાયો.

ઉમાના ફોટા જોતા ગહેનાની યાદ આવી અને એનુ આલ્બમ લઈ બેઠી. એના જન્મથી માંડી અત્યાર સુધીના ફોટા. પહેલા બાળકના જેટલા ફોટા હોય કદાચ બીજાના એટલા નથી હોતા. ગહેનાના દરેક મહિનાના એ બેસતા શીખી, પહેલું ડગલું ભર્યું, પહેલી વર્ષગાંઠ કંઈ કેટલાય અગણિત ફોટા. ફોટાની વણઝાર એના લગ્નના ફોટાના આલ્બમ પર આવી અટકી.

મારી નજર હાથમાં લગ્નનુ શ્રીફળ લઈ નવવધુના પાનેતરમાં ઘરના ઉંબરે ઊભેલી ગહેનાની તસવીર પર અટકી. આંખોમાં નવજીવનનો ઉમંગ અને માતા પિતાનો હાથ છોડી નવા પરિવારમાં સમાવાનો એક છાનો ડર, બન્ને ભાવ એક સાથે એના ચહેરા પર સ્થિર થઈ ગયા હતા.

દશ વર્ષ થઈ ગયા ગહેનાના લગ્નને પણ હજી જાણે હમણાં જ એને વિદાય કરી અને આજે એ પણ એક દીકરીની મા બની ગઈ. આજે એના સાસુના મોઢે જ્યારે સાંભળું છું કે તમારી ગહેના તો અમારા ઘરનુ અમોલુ ઘરેણુ છે ત્યારે બસ છાતી ગજ ગજ ફુલે છે અને એજ આશીર્વાદ હૈયેથી ઝરે છે કે દીકરી આમ જ તારા સંસારને ઉજાળતી રહેજે અને ઉમાને તારૂં પ્રતિબિંબ બનાવજે.

અસ્તુ.

શૈલા મુન્શા

Type in

Following is a quick typing help. View Detailed Help

Typing help

Following preferences are available to help you type. Refer to "Typing Help" for more information.

Settings reset
All settings are saved automatically.