April 21st 2018

અષાઢની મેઘલી રાતે

આજ સવારથી વરસાદ અનરાધાર વરસતો હતો. મુંબઈનો વરસાદ આવે. ત્યારે મુંબઈનુ જન જીવન ઠપ્પ થઈ જાય એવો વરસે. અષાઢે બારે મેઘ ખાંગા થાય એમ કહેવાય એમા આજે અષાઢી બીજ અને રથજાત્રાનો દિવસ. વરસતા વરસાદમાં ભક્તજનો ભગવાનના રથના દોરડાને ખેંચવા પડાપડી કરતાં હતા.
આ બધાથી અલિપ્ત રીના દુકાને પહોંચી. સાંજે થોડી વહેલી નીકળી ગઈ, આવા વરસાદમાં બસ કે ટેક્ષી મળવામાં ઘણીવાર વિલંબ થાય એમ ધારી જલ્દી ઘરભેગી થઈ ગઈ.
સવારે અગિયારના ટકોરે રીના દુકાનમાં હાજર હોય અને સાંજે સાતની આસપાસ ઘરે આવે. રીનાનો એ નિત્ય ક્રમ હતો. દુકાનેથી આવે, સવારે રસોઈની તૈયારી કરી રાખી હોય એટલે ખાવાનુ ગરમ કરી નિરાંતે પોતાની મનગમતી ટીવી સિરિયલ જોતાં જોતાં જમે. સુતા પહેલા અચૂક કોફીના કપ સાથે પોતાનુ મનગમતું પુસ્તક વાંચે.
દિકરી પ્રિયા પરણીને નાગપુર પતિ સાથે રહેતી હતી અને દિકરો નમન વધુ અભ્યાસ અર્થે અમેરિકા હતો. રીના એક સંતોષના અહોભાવ સાથે પોતાની જિંદગી જીવી રહી હતી.
કોફીનો કપ પુરો કરી રીના સુવાની તૈયારી કરી રહી હતી ત્યાં ફોનની ઘંટડી રણકી, સમાચાર સાંભળતા રીનાએ પલભર ઊંડો શ્વાસ લીધો, રીસિવર નીચે મુક્યુંને આંખ બંધ કરી. મનમાં ફીલમની રીલ રિવાન્ડ થતી હોય તેમ પોતાના બાળપણના દિવસોથી આજની ઘડી સુધીની સફર મનને કુરેદવા માંડી.
નાનપણથી રીનાને ઘર ઘર રમવાનો ખુબ શોખ. માતા પિતાનુ એક માત્ર સંતાન એટલે લાડકી તો ખુબ જ પણ મમ્મીએ એના ઉછેરમાં અને સંસ્કાર સિંચવામાં કોઈ કમી નહોતી રાખી. લાડ તો એ પુષ્કળ પામતી પણ સાથે સાથે મમ્મી હમેશા કહેતી “રીના બેટા સોનાની છરી હોય તોય શાક જ સમારાય, પેટમાં ના ખોસાય” નાનકડી રીના કાંઈ સમજતી નહિ, એ તો પોતાની ઢીંગલી લઈ બહેનપણીઓ સાથે ઘર ઘર રમવામાં અને ઢીંગલા ઢીંગલીને પરણાવવામાં મગન રહેતી.
પપ્પા હમેશા રીના માટે બધા બાળ માસિકો લાવતા અને રીનાને પણ ઝગમગ, ચાંદામામા, અને બકોર પટેલને શકરી પટલાણીની વાર્તા વાંચવામાં અનેરો આનંદ મળતો. સ્કૂલમાં દાખલ થયા પછી રીનાના વાંચન શોખે એને સ્કુલમાં યોજાતી દર શનિવારની વકૃત્વ સ્પર્ધા કે નિબંધ સ્પર્ધામાં ભાગ લેતી કરી અને ઘણીવાર ઈનામ પણ જીતી લાવતી.
કેટ કેટલા લાડકોડ અને હોંશમાં બાળપણ ક્યાં વીતી ગયું અને રીના યૌવનને દરવાજે આવી ઊભી. ભણવામાં પહેલેથી હોશિયાર રીનાએ આર્ટ્સ કોલેજમાં એડમિશન લીધું અને ઈંગ્લીશ લીટરેચર સાથે બી.એ. ની ડીગ્રી મેળવી. ભણતર સાથે નૃત્યના ક્લાસ, ડિબેટીંગના ક્લાસ, રીનાનો દિવસ તો ક્યાં ઉગતો અને ક્યાં આથમતો એ જ જાણે સમજાતું નહિ.
હરિણી સમી ઊછળતી નાચતી રીના યૌવનના કેટલાય રંગીન સપના જોતી. ભણવા સાથે રીનાએ કથક નૃત્યમાં પણ નિપુણતા મેળવી હતી. મમ્મી કેટલીય વાર ટોકતી, “રીના બેટા નાચવા સાથે થોડું ઘરકામ, રસોઈ પણ શીખ. સાસરે જઈશ તો નાચવાથી કાંઈ પેટ નહિ ભરાય”
શરારતી હાસ્ય સાથે મમ્મીને ચીઢવતી રીના હમેશ જવાબ આપતી, “મમ્મી તું જોજે, મને તો રસોઈયા, નોકર ચાકરવાળું જ સાસરૂં મળવાનુ છે”
મનોમન મમ્મીની પણ એજ મનોકામના હતી કે રીનાના મનની મુરાદ પુરી થાય, અને કોણ માબાપ એવું ના ઈચ્છે કે એમની દિકરી સાસરે હમેશા સુખ શાંતિ અને સમૃધ્ધિ પામે!
રીનાની નૃત્ય એકેડમી તરફથી મુંબઈમાં એક શો યોજાયો હતો અને રીના એમાં મુખ્ય કથક નર્તકી તરીકે નૃત્ય કરવાની હતી. બહોળી સંખ્યામાં શ્રોતાજનો આ કાર્યક્રમ જોવા આવ્યા હતા. શેઠ દામોદરદાસ અને એમના પત્ની શાંતિબહેન પણ એમાના એક હતા. રીનાનુ નૃત્ય જોઈ એટલા પ્રભાવિત થયા કે કાર્યક્રમ પત્યા પછી રીનાને મળવા ગ્રીનરુમમાં ગયા. રીનાની સૌમ્યતા, એનો વિનયી વ્યવહાર જોઈ એમને ખુબ જ આનંદ થયો. વાતવાતમાં રીનાનુ રહેવાનુ, એના માતા પિતાનુ નામ વગેરે જાણી લીધું.
રીનાના પિતા મંગળદાસનુ નામ જાણી દામોદરદાસની નવાઈનો પાર ન રહ્યો. બન્ને એક જ નાતના, નામથી એકબીજાને ઓળખે પણ ઝાઝો પરિચય નહિ. રીનાનુ ઘર કોચીન, અને રીનાના પપ્પા કોચીનમાં ચોખાના વેપારી. એમનો માલ અમદાવાદ, મુંબઈ મદ્રાસ બધે જાય. દામોદરદાસનો કાપડનો બહોળો વેપાર. કાપડ બજારમાં પ્રતિષ્ઠીત વેપારી તરીકે શાખ. એક નાતના અને વેપારી હોવાથી નામથી બન્ને એકબીજાથી પરિચીત.
દામોદરદાસ પર લક્ષ્મીના ચારે હાથ, પુષ્કળ પૈસો, ઘરમાં નોકર ચાકર, રસોઈયો બબ્બે ગાડીઓ ડ્રાઈવર સાથે. સંતાનમાં અતિશય લાડમાં ઉછરેલો એકનો એક દિકરો. દિકરા માટે આવી જ સુશીલ વહુની તલાશમાં દામોદરદાસ હતા.
શાંતિબહેન અને દામોદરદાસને પહેલી નજરે જ રીના પોતાની વહુ તરીકે પસંદ આવી ગઈ. બીજા જ દિવસે કોચીન ફોન કરી મંગળદાસ પાસે પોતાના દિકરા મનોજ માટે રીનાના હાથનું માગું કર્યું. મુંબઈના બજારમાં દામોદરદાસની શાખ અને પ્રતિષ્ઠા વિશે આછીપાતળી માહિતી તો મંગળદાસને હતી, પણ સવાલ રીનાનો હતો. એની શું ઈચ્છ છે? એના ધ્યાનમાં બીજો કોઈ છોકરો છે? કોઈ સાથે પ્રેમ છે? એ બધું જાણવું રીનાના મમ્મી પપ્પા માટે વધુ અગત્યનુ હતું.
મમ્મીએ વાતવાતમાં રીનાના મનને ટટોળ્યું, આમ તો એમને ગળા સુધી ખાત્રી હતી કે રીનાને કોઈ સાથે પ્રેમ હોય તો એ મમ્મીને વાત કર્યા વગર ના રહે. રીનાએ કોઈ વાંધો ન દર્શાવ્યો એટલે મંગળદાસે મુંબઈ વસતા પોતાના મામેરા ભાઈ દ્વારા મનોજ વિશે માહિતી મેળવી. એટલું જાણવા મળ્યું કે છોકરો અતિશય લાડના કારણે થોડો બગડેલો છે પણ માતા પિતા બહુ સાલસ સ્વભાવના છે. પૈસો હોય અને એકનો એક દિકરો હોય એટલે થોડી કુટેવ હોય પણ રીનાના મમ્મી પપ્પાને પોતાના સંસ્કાર અને ઉછેર પર પુરો વિશ્વાસ હતો. રીનાને પણ કાંઈ વાંધો નહોતો એટલે બન્ને પરિવારની સહમતિથી રીના અને મનોજના લગ્ન ધામધૂમથી થઈ ગયા.
લગ્ન પછી બે વર્ષ તો ગાડું સીધું ચાલ્યું. મનોજને ક્લબમાં જવાની ટેવ અને ત્યાં દારૂ સાથે જુગાર રમવાની આદત, પણ ઘરે આઠ વાગ્યા સુધી આવી જાય, પિતાના ધંધામા પણ ધ્યાન આપવાનુ શરૂ કર્યું. રીનાએ પોતાના તરફથી પ્રેમથી ધીરજથી મનોજને સુધારવાના પ્રયત્ન શરૂ કર્યા અને થોડી અસર દેખાવા માંડી. રીનાને સારા દિવસો રહ્યા અને ઘરમાં લક્ષ્મીનુ આગમન થયું. રીનાને દિકરી જન્મી. દાદા દાદીની ખુશીનો તો પાર ન રહ્યો. મનોજ પણ ખુશ રહેવા માંડ્યો, ક્લબમાં જવાનુ ઓછું થઈ ગયું. રીનાને આશા બંધાવા માંડી કે ધીરેધીરે મનોજ પોતાની જવાબદારી સમજશે અને દામોદરદાસને આરામ આપી ધંધાની બાગડોર સંભાળી લેશે.
રીના એ કહેવત ભુલી ગઈ હતી કે “કુતરાની પુંછડી બાર વર્ષ જમીનમા દાટો તોય વાંકીની વાંકી જ રહેવાની” મનોજના પૈસે મોજ મસ્તી માણનારા દોસ્તો એમ કાંઈ મનોજને છોડવાના હતા!! મનોજને લલચાવવા નવો પેંતરો અજમાવ્યો, શહેરમાં આવેલી મશહુર તવાયફ બેગમજાનના કોઠા પર મુજરો જોવાના બહાને મનોજને લઈ ગયા અને બેગમજાનના કાનમાં ફુંક મારી કે મનોજ તગડો આસામી છે, કરોડોની મિલ્કતનો એકલો વારિસ છે. બસ પછી તો પુછવું જ શું?
મનોજના અપલક્ષણો ફરી વકરવા માંડ્યા. પિતાએ પૈસા આપવાની ના પાડી તો બજારમાં વેપારીઓ પાસે ઉધાર લેવાનુ ચાલુ કર્યું. રીના મનમાંને મનમાં સોસવાતી રહી પણ પિયરની આબરૂ ને સાસરીની આબરૂ ખાતર ચુપ રહી. પોતાના માતા પિતાને પણ પોતાના દુઃખથી અલિપ્ત રાખ્યા.
દામોદરદાસ ને શાંતિબેન રીનાને સગી દિકરીની જેમ સાચવતા ને છેવટે દિકરાને સુધારવા દામોદરદાસે અંતિમ પગલું ભરવાની મનોજને ધમકી આપી કે મનોજ તવાયફની સંગતમાં થી બહાર નહિ આવે તો મિલ્કતમાં થી ફુટી કોડી પણ નહિ મળે.
ફરી એકવાર મનોજે સુધરવાનુ નાટક કર્યું, રીનાને પોતાની કરવાનો દેખાવ કર્યો અને રીના બીજા બાળકની મા બની. દિકરા નમનનો જન્મ થયો. મનોજને લાગ્યું બસ હવે તો રીના ક્યાં જવાની છે મને મુકીને અને ફરી મનોજ વધુ વિનાશના માર્ગે આગળ વધ્યો. દારુની લત સાથે હવે ગાંજા ચરસની લત પણ લાગી. મન થાય તો ઘરે આવે અથવા કોઈ ચરસીને ત્યાં પડ્યો હોય. રીનાનુ દુઃખ શાંતિબેનથી જીરવાયું નહિ અને એક રાતે ઊંઘમા જ અવસાન પામ્યા. દામોદરદાસ સાવ ભાંગી પડ્યા
રીનાના માથે ઘર, બાળકો અને સસરાને સંભાળવાની જવાબદારી આવી પડી. રીનાના મમ્મી પપ્પએ દિકરીને છૂટાછેડા લેવા ઘણુ સમજાવી પણ રીના ટસની મસ ના થઈ. મનોજ ક્યારેક જ ઘરે આવતો ને ઘરે આવે ત્યારે પૈસાની માંગ સિવાય બીજી કોઈ વાત નહિ. દેખાવ લઘરવગર, દાઢી મુછ વધેલા પુરો ગંજેરી લાગે. દામોદરદાસની તબિયત પણ કથળી રહી હતી, છેવટે મરતાં પહેલા દામોદરદાસે વકીલને બોલાવી પોતાનુ વીલ તૈયાર કરાવ્યું. દિકરાને બધી મિલ્કત, ધંધા બધામાં થી રદબાતલ કર્યો. બધું રીના અને પોતાના પૌત્ર, પૌત્રીને નામે કર્યું. છાપામાં જાહેરાત આપી કે મનોજને કોઈ ઉધાર આપશે તો એની જવાબદારી અમારી નથી. દુઃખી હૈયે ને રીનાની માફી માંગતા દામોદરદાસે અંતિમ શ્વાસ લીધાં. પિતાના અંતિમ સંસ્કારમાં પણ મનોજ ના આવ્યો. આઠ વર્ષના નમને દાદાની ચિતાને અગ્નિ આપી. રીનાના માથે આભ તુટી પડ્યું.
ધીરેધીરે કળ વળતાં રીનાએ દુકાને જવા માંડ્યું, દુકાનના જુના મુનીમે રીનાને ધંધાની આંટીઘુટી સમજાવવા માંડી. કાપડ બજારમાં જ્યાં પુરુષોનુ વર્ચસ્વ ત્યાં રીના એક સ્ત્રી તરીકે જવા માંડી ત્યારે લોકોએ થોડી વાતો અને કાનાફુસી કરી, પણ કોઈથી ડર્યા વગર રીના હિંમતથી ધંધાની બારીકાઈ સમજતી રહી. બાળકોના ઉછેર પર ધ્યાન આપતી રહી.
અત્યારે રીનાને પંદર વર્ષ પહેલાનો એ દિવસ યાદ આવી ગયો. આજના જેવી જ અષાઢની મેઘલી રાત હતી. મનોજ ઘરે આવ્યો હતો રીનાને સદા માટે ઘર છોડી જવાની ધમકી આપતા કહી રહ્યો હતો કે પિતાનુ વીલ બદલી મિલ્કત પોતાના નામે કરી દે નહિ તો ક્યારેય ઘરે પાછો નહિ આવે. રીનાએ જરાય નમતું ના જોખ્યું અને મનોજ રીના, દસ વર્ષની પ્રિયા ને આઠ વર્ષના નમનને છોડી ગંજેરીની જમાત સાથે જતો રહ્યો. એ રાતે જ રીનાએ મન મક્કમ કરી બાળકોની મા સાથે પિતા બનવાની જવાબદારી પણ ઉપાડી લીધી. ક્યારેક ઉડતી ખબર આવતી કે મનોજને કોઈએ ગોવામાં જોયો છે. છેલ્લા સમાચાર હતા કે મનોજ કોઈ અઘોરી બાવાની જમાતમાં હરિદ્વાર છે.
રીનાના માટે જે દિવસે મનોજ ઘર છોડી ગયો ત્યારથી એનુ અસ્તિત્વ એનુ સ્થાન હમેશને માટે વિલીન થઈ ગયું હતું.
એકલા હાથે રીનાએ બાળકોને ભણાવ્યા, વેપારી જગતમાં સસરાના ધંધાને વિકસાવી સન્માન મેળવ્યું. સમાજમાં પ્રતિષ્ઠીત મહિલા તરીકે માન ને મોભો મેળવ્યા.
આજે રીના એક સંતોષના અહોભાવ સાથે જિંદગી જીવી રહી હતી. ફોનની ઘંટડી વાગી હરિદ્વારથી કોઈ સાધુનો ફોન હતો, મનોજના અવસાનના સમાચાર આપ્યા.
જે પતિ પંદર વર્ષ પહેલા અષાઢની મેઘલી રાતે મનથી અવસાન પામી ચુક્યો હતો એ સમાચાર આજે સાંભળી રીનાએ ઊંડો શ્વાસ લીધો, આંખ બંધ કરી આત્મ સંતોષના અહોભાવ સાથે બે હાથ જોડી પથારીમાં લંબાવ્યું.
સત્ય ઘટના પર આધારિત…..

શૈલા મુન્શા તા.૦૪/૨૧/૨૦૧૮

April 21st 2018

વેલેન્ટાઈન્સ ડે ( મારી મીઠી મધુરી યાદ)

વેલેન્ટાઈન્સ ડે, એટલે પ્રેમનો દિવસ, કોઈને મનાવવાનો દિવસ, રુઠેલા પ્રેમને પાછો મેળવવાનો દિવસ.
ખાસ પક્ષિમના દેશોમાં ઉજવાતો આ તહેવાર યુવક યુવતીઓમાં ખુબ પ્રચલિત. કોઈ લાલ ગુલાબ આપે કોઈ પીળું ગુલાબ આપે અને કોઈ સફેદ. મઝાના ગ્રીટીંગ કાર્ડ અને ચોકલેટ. ફુલોના વેપારી અને હોલમાર્ક જેવા સ્ટોરને કમાણીનો દિવસ!! આજે તો આ તહેવાર દુનિયાભરમાં ઉજવાય છે, પણ ખરો પ્રેમ જાણે અદ્રષ્ય થતો જાય છે. આજે મળવું અને કાલે બ્રેક અપ એ જુવાનિયાઓમાં સામાન્ય થતું જાય છે.
પ્રેમનો ઈજહાર એક જ દિવસ કેમ? સાચા પ્રેમને તો શબ્દોની પણ જરૂર પડતી નથી. મારા દાદા દાદીના જમાનામાં ઘરમાં ઢગલો માણસ વચ્ચે પણ દાદી દાદાની નજર પારખી લેતા અને બધાં કામ વગર બોલે પતી જતા.તેર ચૌદ વરસની હું ઘણી વાર દાદીને પુછતી, “દાદી તમને કેમ ખબર પડી કે દાદાનો ગુસ્સો સાતમા આસમાને છે અને એક મસાલેદાર ચા એમને શાંત કરી દેશે? દાદા તો કાંઈ બોલ્યા વગર ખુરશીમાં બેઠા છાપું વાંચે છે. દાદી તરત બોલતા, જોતી નથી, તારા દાદા છાપું નથી વાંચતા, પાના આમ થી તેમ ફેરવે છે. જ્યારે ગુસ્સો આવે અને કોઈને કહી ના શકે ત્યારે એમનુ મોઢું જોઈ મને ખ્યાલ આવી જાય અને એક મસાલેદાર ચા સાથે મારા મોઢાના ભાવ મારો ઈશારો એમને શાંત કરી દે. ”
ઘડપણના પ્રેમની આ જ તો ભાષા છે. એમને કોઈ વેલેન્ટાઈન્સ ડે ની જરૂર નથી.
મારી જિંદગીમાં પણ વેલેન્ટાઈન ડે ઘણીવાર ઉજવાયો છે, ક્યારેક બાળકોએ સરસ મઝાનુ કાર્ડ આપ્યું છે, તો પતિએ પણ ગુલાબનુ ફુલ કે મને ગમતી ચોકલેટ ઘણવાર આપી છે પણ એક વેલેન્ટાઈન્સ મારા માટે ખુબ જ યાદગાર છે.
મારા હૈયાને ખુશીથી સભર કરી સાથે આંખને પણ ખુશીના હર્ષબિંદુથી છલકાવી દે એવો એ વેલેન્ટાઈન્સ ડે મારા જીવનનુ અણમોલ સંભારણુ છે. આવી વેલેન્ટાઈન્સની ગીફ્ટ આજ સુધી મને મળી નથી.
વ્યવસાયે શિક્ષક એટલે હમેશ બાળકો સાથે જોડાયેલી. ભારતમાં મોટા બાળકો સાથે કામ કર્યું અને અમેરિકા આવી નાના બાળકો સાથે, અને એમા પણ માનસિક વિકલાંગ બાળકો. પંદર વર્ષમાં કેટલાય આવા ભુલકાઓની માવજત કરી અને બદલામાં અઢળક પ્રેમ પામી. કોઈને વાચા નહિ પણ વાણીથી વધુ બોલતી એમની આંખો, કોઈને શારિરીક કમી તો કોઈનો ગુસ્સો બેહિસાબ, કોઈ ખરેખર મંદ બુધ્ધિ, તો કોઈ માતા પિતાના ખોટા લાડનુ પરિણામ, અથવા તો એમ પણ કહી શકાય કોઈ માતા પિતાના ડિવોર્સનુ પરિણામ ભોગવતું બાળક. કેટલીય મમ્મી એકલા હાથે બાળકો ઉછેરે, જોબ કરે અને પોતાના બાળકને પુરતો સમય ના આપી શકે એ કમી ભૌતિક સુખોથી પુરી કરે.
આ બાળકોને અમે સમજદારીથી, થોડા લાડથી, થોડી સખ્તાઈથી ક્લાસની નિયમિતતા, વર્તણુક રીતભાત શીખવીએ, વાચા વિકસાવવામાં મદદ કરીએ ત્યારે ઘણીવાર માતા કે માતા પિતા બન્ને નવાઈ પામે કે અમારું બાળક પણ સામાન્ય બાળકની જેમ જીવી શકે છે.
આવો જ એક મેક્સિકન છોકરો લગભગ ચારેક વર્ષ પહેલા અમારા ક્લાસમાં આવ્યો, સેસાર એનુ નામ. ગોળમટોળ ચહેરો અને સુંવાળા વાળ. શરીરે તંદુરસ્ત અને ગડબડ ગડબડ કાંઈ બોલતો રહે પણ ચહેરાનુ નિર્દોષ હાસ્ય સામી વ્યક્તિનુ મન મોહી લે. માતા પિતાને સ્પેનિશ સિવાય બીજું કાંઈ આવડે નહિ, ભાંગ્યુ તુટ્યું અંગ્રેજી બોલે. થોડા દિવસ પહેલા જ મેક્સિકોથી આવ્યા હતા અને ડરતાં હતા કે સેસારને સ્પેસિઅલ નીડ બાળકોના ક્લાસમાં મુક્યો છે તો એને ગાંડા બાળકોમાં તો નહિ સમજી લે ને. અમે ધરપત આપી કે આ ક્લાસમાં થી બાળકો એમની આવડત પ્રમાણે બે વર્ષમાં રેગ્યુલર ક્લાસમાં પણ જાય છે માટે ચિતા નહિ કરો.
શરુઆતમાં તો સેસારભાઈ ટેબલ નીચે સંતાઈ જાય, બીજા બાળકોને જઈ મારી આવે પણ ધીરે ધીરે ક્લાસના રુટિનમાં ગોઠવાવા માંડ્યો, શબ્દો ચોખ્ખા બોલતા શીખ્યો, સવારે બસમાં થી ઉતરે એટલે લહેકાથી હાઈ મીસ મુન્શા કહેવા માંડ્યો. ફેબ્રુઆરી મહિનો આવ્યો અને ક્લાસમાં વેલેન્ટાઈન્સ ડે ની વાતો થવા માંડી, બાળકોને એના ગીતો સંભળાવવાનુ, મમ્મી પપ્પ, દાદા દાદી માટે કાર્ડ બનાવવાની તૈયારી ચાલવા માંડી.૧૪મી ફેબ્રુઆરી આખા અમેરિકામાં ધામધુમથી આ દિવસ ઉજવાય તો અમારા બાળકો કેમ પાછળ રહે!! ક્લાસમાં પાર્ટીનુ આયોજન કર્યું અને બાળકોને ક્લાસના એમના મિત્રો માટે નાની ગિફ્ટ કે કાર્ડ લાવવાનુ કહ્યુ. બધા બાળકો અઠવાડિઆથી એની તૈયારીમાં લાગી ગયા, એમા પણ સેસારનો ઉત્સાહ તો ગજબનો! હવે તો બધું બોલતા શીખી ગયો હતો. એની મીઠડી ભાષામાં કહે હું બધા માટે સરસ કાર્ડ લઈ આવીશ અને મીસ મુન્શા તમારા માટે ગુલાબ! એનો હરખ જોઈ અમે પણ ખુબ ખુશ હતા.
વેલેન્ટાઈન્સ ડે આવ્યો. ક્લાસને સરસ મજાના ગુલાબી ને લાલ કાગળના હાર્ટ શેપના તોરણથી શણગાર્યો, આગલા દિવસે જ પાર્ટી માટે ચીઝ પીઝાનો ઓર્ડર આપી દીધો હતો અને કુકી ને જ્યુસના બોક્ષ આવી ગયા હતા બધા બાળકોના ઘરેથી પણ જાતજાતની ભેટ આવી ગઈ હતી. સ્કૂલ બસ આવી બીજા બાળકો ઉતર્યા પણ સેસાર નહોતો. થોડીવારમાં જ એની મમ્મીનો ફોન આવ્યો કે સેસારને તાવ છે એટલે આવી નહિ શકે,અમે બધા ઉદાસ થઈ ગયા સૌથી વધુ સેસાર આ તહેવાર ઉજવવા ઉત્સુક હતો અને એની જ ગેરહાજરી!!
બે દિવસ પછી સેસાર આવ્યો, બસમાં થી ઉતરતાં જ દોડીને મને વળગી પડ્યો અને ચમકતી આંખે અને હસતાં ચહેરે બોલ્યો “હાઈ મીસ મુન્શા, હેપી વેલેન્ટાઈન્સ ડે”, સાથે હાથમાં લાલ ગુલાબ હતું. મને આપી ને કહે મારા મિત્રો માટે પણ કાર્ડ લાવ્યો છું. કેવી એ બાળકને તહેવાર ઉજવવાની ઉત્કંઠા કે બે દિવસ પછી પણ એને એ યાદ હતું
સેસારની એ વહાલભરી બાથ અને એ લાલ ગુલાબ મારા જીવનની સહુથી મોંઘી અણમોલ મીઠી યાદગીરી છે.
શૈલા મુન્શા તા ૨૪/૨/૨૦૧૮

Type in

Following is a quick typing help. View Detailed Help

Typing help

Following preferences are available to help you type. Refer to "Typing Help" for more information.

Settings reset
All settings are saved automatically.