વિચાર લહેરી

વેલેન્ટાઈન્સ ડે, એટલે પ્રેમનો દિવસ, કોઈને મનાવવાનો દિવસ, રુઠેલા પ્રેમને પાછો મેળવવાનો દિવસ.
ખાસ પક્ષિમના દેશોમાં ઉજવાતો આ તહેવાર યુવક યુવતીઓમાં ખુબ પ્રચલિત. કોઈ લાલ ગુલાબ આપે કોઈ પીળું ગુલાબ આપે અને કોઈ સફેદ. મઝાના ગ્રીટીંગ કાર્ડ અને ચોકલેટ. ફુલોના વેપારી અને હોલમાર્ક જેવા સ્ટોરને કમાણીનો દિવસ!! આજે તો આ તહેવાર દુનિયાભરમાં ઉજવાય છે, પણ ખરો પ્રેમ જાણે અદ્રષ્ય થતો જાય છે. આજે મળવું અને કાલે બ્રેક અપ એ જુવાનિયાઓમાં સામાન્ય થતું જાય છે.
પ્રેમનો ઈજહાર એક જ દિવસ કેમ? સાચા પ્રેમને તો શબ્દોની પણ જરૂર પડતી નથી. મારા દાદા દાદીના જમાનામાં ઘરમાં ઢગલો માણસ વચ્ચે પણ દાદી દાદાની નજર પારખી લેતા અને બધાં કામ વગર બોલે પતી જતા.તેર ચૌદ વરસની હું ઘણી વાર દાદીને પુછતી, “દાદી તમને કેમ ખબર પડી કે દાદાનો ગુસ્સો સાતમા આસમાને છે અને એક મસાલેદાર ચા એમને શાંત કરી દેશે? દાદા તો કાંઈ બોલ્યા વગર ખુરશીમાં બેઠા છાપું વાંચે છે. દાદી તરત બોલતા, જોતી નથી, તારા દાદા છાપું નથી વાંચતા, પાના આમ થી તેમ ફેરવે છે. જ્યારે ગુસ્સો આવે અને કોઈને કહી ના શકે ત્યારે એમનુ મોઢું જોઈ મને ખ્યાલ આવી જાય અને એક મસાલેદાર ચા સાથે મારા મોઢાના ભાવ મારો ઈશારો એમને શાંત કરી દે. ”
ઘડપણના પ્રેમની આ જ તો ભાષા છે. એમને કોઈ વેલેન્ટાઈન્સ ડે ની જરૂર નથી.
મારી જિંદગીમાં પણ વેલેન્ટાઈન ડે ઘણીવાર ઉજવાયો છે, ક્યારેક બાળકોએ સરસ મઝાનુ કાર્ડ આપ્યું છે, તો પતિએ પણ ગુલાબનુ ફુલ કે મને ગમતી ચોકલેટ ઘણવાર આપી છે પણ એક વેલેન્ટાઈન્સ મારા માટે ખુબ જ યાદગાર છે.
મારા હૈયાને ખુશીથી સભર કરી સાથે આંખને પણ ખુશીના હર્ષબિંદુથી છલકાવી દે એવો એ વેલેન્ટાઈન્સ ડે મારા જીવનનુ અણમોલ સંભારણુ છે. આવી વેલેન્ટાઈન્સની ગીફ્ટ આજ સુધી મને મળી નથી.
વ્યવસાયે શિક્ષક એટલે હમેશ બાળકો સાથે જોડાયેલી. ભારતમાં મોટા બાળકો સાથે કામ કર્યું અને અમેરિકા આવી નાના બાળકો સાથે, અને એમા પણ માનસિક વિકલાંગ બાળકો. પંદર વર્ષમાં કેટલાય આવા ભુલકાઓની માવજત કરી અને બદલામાં અઢળક પ્રેમ પામી. કોઈને વાચા નહિ પણ વાણીથી વધુ બોલતી એમની આંખો, કોઈને શારિરીક કમી તો કોઈનો ગુસ્સો બેહિસાબ, કોઈ ખરેખર મંદ બુધ્ધિ, તો કોઈ માતા પિતાના ખોટા લાડનુ પરિણામ, અથવા તો એમ પણ કહી શકાય કોઈ માતા પિતાના ડિવોર્સનુ પરિણામ ભોગવતું બાળક. કેટલીય મમ્મી એકલા હાથે બાળકો ઉછેરે, જોબ કરે અને પોતાના બાળકને પુરતો સમય ના આપી શકે એ કમી ભૌતિક સુખોથી પુરી કરે.
આ બાળકોને અમે સમજદારીથી, થોડા લાડથી, થોડી સખ્તાઈથી ક્લાસની નિયમિતતા, વર્તણુક રીતભાત શીખવીએ, વાચા વિકસાવવામાં મદદ કરીએ ત્યારે ઘણીવાર માતા કે માતા પિતા બન્ને નવાઈ પામે કે અમારું બાળક પણ સામાન્ય બાળકની જેમ જીવી શકે છે.
આવો જ એક મેક્સિકન છોકરો લગભગ ચારેક વર્ષ પહેલા અમારા ક્લાસમાં આવ્યો, સેસાર એનુ નામ. ગોળમટોળ ચહેરો અને સુંવાળા વાળ. શરીરે તંદુરસ્ત અને ગડબડ ગડબડ કાંઈ બોલતો રહે પણ ચહેરાનુ નિર્દોષ હાસ્ય સામી વ્યક્તિનુ મન મોહી લે. માતા પિતાને સ્પેનિશ સિવાય બીજું કાંઈ આવડે નહિ, ભાંગ્યુ તુટ્યું અંગ્રેજી બોલે. થોડા દિવસ પહેલા જ મેક્સિકોથી આવ્યા હતા અને ડરતાં હતા કે સેસારને સ્પેસિઅલ નીડ બાળકોના ક્લાસમાં મુક્યો છે તો એને ગાંડા બાળકોમાં તો નહિ સમજી લે ને. અમે ધરપત આપી કે આ ક્લાસમાં થી બાળકો એમની આવડત પ્રમાણે બે વર્ષમાં રેગ્યુલર ક્લાસમાં પણ જાય છે માટે ચિતા નહિ કરો.
શરુઆતમાં તો સેસારભાઈ ટેબલ નીચે સંતાઈ જાય, બીજા બાળકોને જઈ મારી આવે પણ ધીરે ધીરે ક્લાસના રુટિનમાં ગોઠવાવા માંડ્યો, શબ્દો ચોખ્ખા બોલતા શીખ્યો, સવારે બસમાં થી ઉતરે એટલે લહેકાથી હાઈ મીસ મુન્શા કહેવા માંડ્યો. ફેબ્રુઆરી મહિનો આવ્યો અને ક્લાસમાં વેલેન્ટાઈન્સ ડે ની વાતો થવા માંડી, બાળકોને એના ગીતો સંભળાવવાનુ, મમ્મી પપ્પ, દાદા દાદી માટે કાર્ડ બનાવવાની તૈયારી ચાલવા માંડી.૧૪મી ફેબ્રુઆરી આખા અમેરિકામાં ધામધુમથી આ દિવસ ઉજવાય તો અમારા બાળકો કેમ પાછળ રહે!! ક્લાસમાં પાર્ટીનુ આયોજન કર્યું અને બાળકોને ક્લાસના એમના મિત્રો માટે નાની ગિફ્ટ કે કાર્ડ લાવવાનુ કહ્યુ. બધા બાળકો અઠવાડિઆથી એની તૈયારીમાં લાગી ગયા, એમા પણ સેસારનો ઉત્સાહ તો ગજબનો! હવે તો બધું બોલતા શીખી ગયો હતો. એની મીઠડી ભાષામાં કહે હું બધા માટે સરસ કાર્ડ લઈ આવીશ અને મીસ મુન્શા તમારા માટે ગુલાબ! એનો હરખ જોઈ અમે પણ ખુબ ખુશ હતા.
વેલેન્ટાઈન્સ ડે આવ્યો. ક્લાસને સરસ મજાના ગુલાબી ને લાલ કાગળના હાર્ટ શેપના તોરણથી શણગાર્યો, આગલા દિવસે જ પાર્ટી માટે ચીઝ પીઝાનો ઓર્ડર આપી દીધો હતો અને કુકી ને જ્યુસના બોક્ષ આવી ગયા હતા બધા બાળકોના ઘરેથી પણ જાતજાતની ભેટ આવી ગઈ હતી. સ્કૂલ બસ આવી બીજા બાળકો ઉતર્યા પણ સેસાર નહોતો. થોડીવારમાં જ એની મમ્મીનો ફોન આવ્યો કે સેસારને તાવ છે એટલે આવી નહિ શકે,અમે બધા ઉદાસ થઈ ગયા સૌથી વધુ સેસાર આ તહેવાર ઉજવવા ઉત્સુક હતો અને એની જ ગેરહાજરી!!
બે દિવસ પછી સેસાર આવ્યો, બસમાં થી ઉતરતાં જ દોડીને મને વળગી પડ્યો અને ચમકતી આંખે અને હસતાં ચહેરે બોલ્યો “હાઈ મીસ મુન્શા, હેપી વેલેન્ટાઈન્સ ડે”, સાથે હાથમાં લાલ ગુલાબ હતું. મને આપી ને કહે મારા મિત્રો માટે પણ કાર્ડ લાવ્યો છું. કેવી એ બાળકને તહેવાર ઉજવવાની ઉત્કંઠા કે બે દિવસ પછી પણ એને એ યાદ હતું
સેસારની એ વહાલભરી બાથ અને એ લાલ ગુલાબ મારા જીવનની સહુથી મોંઘી અણમોલ મીઠી યાદગીરી છે.
શૈલા મુન્શા તા ૨૪/૨/૨૦૧૮