વિચાર લહેરી

જીંદગી અને એને જોવાની દ્રષ્ટિ બધાની કેટલી નિરાળી હોય છે. માન્યતા ઓ પણ ઉમર સાથે બદલાતી રહેતી હોય છે. બાળપણ કે કુમારાવસ્થામા જ્યારે હું મારી આસપાસ કોઈ વડીલને જોતી કે એમની વાતો સાંભળતી ત્યારે લાગતું કે સાઠ વર્ષે ખરે જ એ ફક્ત તન થી જ નહિ પણ મન થી પણ વૃધ્ધ થઈ ગયા છે. એમને કાકા કે દાદા કે કાકી કે દાદી કહી બોલાવતા જરાય અજુગતું નહોતુ લાગતું. કદાચ એમા એમના ખુદના વર્તન નો પણ મોટો ફાળો હોઈ શકે. તેઓ ખુદ પોતાને વૃધ્ધ માની ને “બસ હવે તો દેવ દર્શન કરી ભગવાન નુ નામ લઈ જીંદગી પુરી કરવાની” જેવા વિચારો દર્શાવતા. બધાને આ વાત લાગુ પડે એ જરૂરી નથી પણ આ પ્રવાહ વધુ જોવા મળતો.
આ વાત કરવાનુ મન થયું એનુ એક કારણ છે.મારી અને મારા માસી ની વર્ષગાંઠ એક જ દિવસે આવે છે. હમણા બે દિવસ પહેલાં જ એમની દિકરીઓ એ માસી ની ૭૫મી વર્ષગાંઠ ઉજવી અને જે કેક બનાવડાવી હતી એ ખરેખર માસીના જીવનનુ પ્રતિબિંબ હતું. કેક પર ક્રિકેટ રમતા પ્લેયર નુ ચિત્ર, રમતના પત્તા વગેરે એમના શોખ ની ઝાંખી થાય એ જાતની કેક હતી.
માસીને ક્રિકેટ મેચ જોવાનો અનહદ શોખ છે, બહેનપણીઓ સાથે અઠવાડિએ એક વાર ભેગા થઈ પત્તા રમવાનો શોખ છે, ફરવાનો શોખ છે અને હું ખુબ ખુશ છું કે એમને આ બધા શોખ ચાલુ રાખ્યા છે.
મને બરાબર યાદ છે ૧૯૯૬ મા જ્યારે માસાનુ ઓચિંતુ અવસાન થયું ત્યારે માસી ભાંગી પડ્યા હતા. હવે જીંદગી કેમ જશે અને કેમ જીવાશે એ વિચારો મા એ ગુમસુમ રહેતા. મે એમને એક જ વાત ત્યારે કરી હતી કે “માસી રડી ને પણ જીવવાનુ છે ને હસતા મોઢે પરિસ્થિતી નો સામનો કરી ને પણ જીવવાનુ છે. તમે શું એમ ઈચ્છો છો કે તમે રોજ માંદા પડો ને દિકરીઓ પોતાની કૌટુંબિક જવાબદારી છોડી તમારી ચાકરી કરવા દોડી આવે?”
આજે મને ખુબ આનંદ છે કે માસીએ હિંમત દાખવી પોતાની જીંદગી સહ્ય બનાવી અને પોતાને મનગમતા શોખ દ્વારા જીવન જીવી ૭૫ વર્ષે પણ સદાબહાર મનથી જુવાન રહી જીવન જીવી રહ્યા છે.
મારી પણ ઉમર કાંઈ નાની નથી.સાઈઠ પુરા થયા પણ મને નથી લાગતું કે હું વ્રુધ્ધાવસ્થા ની નજીક પણ છું. આજે પણ સંગીતના તાને મને ઝુમી ઉઠવાનુ મન થાય છે. વરસતા વરસાદ મા દોડી જઈ પલળવાનુ મન થાય છે કસિનો મા જઈ ગેમ્બલિંગ જીતવા માટે નહિ, પણ મજા કરવા જવાનુ ગમે છે.
નાની હતી ત્યારે કદાચ સાઠ વર્ષની વ્યકતિ મને વૃધ્ધ લાગતી હશે પણ આજે જ્યારે હું એ વયે પહોંચી છું ત્યારે ખ્યાલ આવે છે કે ભાઈ એ તો નજર નજર નો ભેદ છે. માનો તો હમેશ જુવાન નહિ તો કાયમ ઘરડાં.
માસી ને એમની ૭૫મી વર્ષગાંઠે એટલી જ શુભેચ્છા કે બસ આમ જ સદા ખુશ રહી જીવન માણતા રહો.

શૈલા મુન્શા. તા ૦૭/૨૪/૨૦૧૨

છેલ્લા ચાર પાંચ દિવસ થી હ્યુસ્ટન (અમેરિકા) મા વરસાદની મોસમ જામી છે એમ કહીએ તો કાંઈ ખોટું નથી. આમ તો અત્યારે ગરમી નો સમય છે અને પારો ૧૦૦ ડીગ્રી થી ઉપર હોય એમા કાંઈ નવાઈ પણ નથી,પણ જે રીતે આકાશ નીતરી રહ્યું છે અને ચારેકોર પાણી ની રેલમછેલ છે એ જોઈ ને મને મુંબઈના વરસાદ ની યાદ આવી ગઈ.
વરસતો વરસાદ ને નરીમાન પોઈંટની પાળ કુદાવી ભરતી ના મોજાંની વાછટ યાદ આવી ગઈ. દરિયા કિનારે બેસવું ને મોજા ની આવન જાવન બસ જોતાં રહેવું મને ખુબ ગમે છે ને જ્યારે પણ વરસાદ અનરાધાર ઝીંકાય એમા ભીજાવું ખુબ ગમે છે.કેટલીય વાર ગાડી રોકાવી નરીમાન પોઈંટ ની પાળે ઊભા ભરતી ના મોજાની વાછટ માણી છે.
આજે સવારે પણ આંખ ખુલતાં પહેલા જ ગોરંભાતા વાદળો ને ગરજંતા વાદળો વચ્ચે ફોરાંની રમઝટ ની તાન કાને પડી જાગી ને પહેલાં જ નજર કાચના દરવાજા બહાર ગઈ. દોડીને બેકયાર્ડમા જઈ ભીંજાવાનુ મન થઈ ગયું પણ કામ પર જવાની ઉતાવળ યાદ આવી ગઈ.જેવી ગાડી મા બેસી ગાડી સ્ટાર્ટ કરી અને સાથે રેડિયો શરૂ કર્યો ને ગીત ગુંજી ઉઠ્યું “આજ રપટ જઈયો તો હમે ના ભુલઈઓ” નમક હલાલ મુવી નુ ગીત અને અમિતાભ સ્મિતા પાટિલ ની જોડી નુ વરસાદ ગીત. મન તરબતર થઈ ગયું. જણે હ્યુસ્ટન ના હાઈવે પર નહિ પણ મુંબઈ લોનવલા ના રસ્તે ગાડી જઈ રહી હોય.
વરસાદ મને હમેશ નાની બાળકી બનાવી દે છે ને બધા દુઃખ દર્દને ભુલાવી મન આનંદિત કરી દે છે.

શૈલા મુન્શા. તા ૦૭/૧૨/૨૦૧૨