બીજ
ધરબાયું ધરતીના પડ મહી,
ઘેરાયું ઘોર અંધકારે.
ના ખબર દિન રાતની,
ના ખબર ચાંદ સૂરજની.
મન અંતર એક અભિલાષ,
સમાયુ એક જીવન મુજમા
પ્રગટાવું એક અંકુર
ચીરીને ગોદ ધરાની
વિકસતો જાય નાનકડો છોડ,
છોડમાથી બને વૃક્ષ નાનેરૂં
થાએ મજબુત સહીને આંધી તુફાન,
નીપજે એ વૃક્ષ મનોહર મીઠા ફળ કેરૂં.
ફરીને એજ ક્રમ, ફળમા થી ખરતું બીજ
જઈ ધરબાતું ધરતીને પડ
માયા અજબ પ્રભુની
માનવજીવન પણ વિકસતું એમ.
શૈલા મુન્શા તા.૧૦/૧૫/૧૦
કુદરતના ક્રમની સુંદર અભિવ્યક્તિ.
Comment by devika dhruva — October 17, 2010 @ 2:45 am