વસાવી દે!
શબોના ઢગ ઉપર ફૂલો બિછાવી દે,
નગર એવું સુગંધીમય વસાવી દે!
ભમે થૈ કાળ માથે, કાળચક્ર એવું;
મરણ થંભાવતી ધૂણી ધખાવી દે!
સજા મળતી રહી, વાવ્યું ધરા પર જે;
નયન કોરાં, જખમ ઊંડા, ભિંજાવી દે!
નિકટ આવે ન કોઈ, ભીડથી ભાગે;
ઉદાસી ટળવળે, માતમ મિટાવી દે!
નથી ઈચ્છા લડી લેવા પરાયાંથી,
બને દુશ્મન જો પોતાના, બચાવી દે!
ચઢી ઠેબે અકારણ માણસાઈ જો,
દયાને સ્નેહનો સાગર વહાવી દે!
મહામારી ડરાવે, ના જડે મારગ;
ખમૈયા કર હવે, જીવન સજાવી દે!
શૈલા મુન્શા તા. ૦૫/૦૯/૨૦૨૧
