વિચાર લહેરી

૨૦૧૨ થી ૨૦૧૩ નુ શાળાકિય વર્ષ પુરૂં થયું. અમેરિકામા જુન મહિનાથી સ્કુલમા વેકેશન શરૂ થાય અને લગભગ ઓગસ્ટના ત્રીજા અઠવાડિયાથી બાળકો આવવાની શરૂઆત કરે અને નવા સ્કુલ વર્ષની શરૂઆત થાય.
આજે મારે મારા ક્લાસની નટખટ, તોફાની અને સાથે સાથે ખુબ ચબરાક એવી ટેણકી ડુલસે ની વાત કરવી છે. સ્કુલ ના અંતભાગમા એટલે કે માર્ચની શરૂઆત મા એ મારા ક્લાસમા આવી.ત્રણ વર્ષ પુરા થયા ને એ દાખલ થઈ. નાનકડી સ્પેનિશ છોકરી, નાનુ મોઢું ને સાવ હલકી ફુલ્કી. બોલવામા હોશિયાર પણ સ્પેનિશ બોલે, અંગ્રેજી ખાસ આવડે નહિ. એના ડાબા હાથમા થોડી તકલીફ એ કારણસર એ મારા ક્લાસમા.(ફિજીકલ ડીસએબીલીટી)
જ્યારે આવી ત્યારે દેખાવમા ટેણકી પણ સ્વભાવે જમાદાર. નાની અમસ્થી પણ બધાને ભારે પડે. વાતવાતમા હાથ ઉપડે. કોઈ જરા એને હાથ લગાડે તો સામો જવાબ મળી જ જાય. બાળકો મા આવું ચાલતું હોય અને અમારી એ જ ફરજ કે બાળકોને આવી ખોટી આદતોમા થી છોડાવીએ અને સારા નરસા ની તાલીમ આપીએ.
ધીરે ધીરે ક્યારેક સમજાવટથી તો ક્યારેક સખત થઈને એની એ આદત છોડાવી. ડુલસે જેટલી હોશિયાર બાળકી મે જોઈ નથી. નવુ શીખવાની ધગશ એટલી. ક્લાસમા જેટલી પ્રવૃતિ કરાવીએ એમા ખુબ ઉત્સાહ પુર્વક ભાગ લે. સંગીત એને ખુબ ગમે અને જેટલા બાળગીત ગવડાવીએ એ બધા પુરા અભિનય સાથે ગાય અંગ્રેજી પણ ઝડપભેર શીખવા માંડી.
એની એક ખાસિયત. જ્યારે પણ એને ગુસ્સો કરીએ એટલે મમ્મી મમ્મી કરીને રડવા માંડે પણ બે જ મીનિટમા આવીને મારી સોડમા ભરાય, હું જાણી કરીને એને દુર કરૂં તો એવું મીઠું હસીને લાડ કરે, અથવા કોઈનુ નામ આપે “મુન્શા ડેનિયલએ મને માર્યું” મને ખબર હોય કે ડેનિયલ તો એનાથી દુર છે, પણ એટલું કહીને ખિલખિલ હસી પડે.આપણો ગુસ્સો પળમા ગાયબ કરી દે.
હવે તમે જ કહો, આવા બાળકોથી તમે ક્યાં સુધી ગુસ્સે રહી શકો? આ બાળકો કદાચ માનસિક રીતે થોડા નબળાં હોઈ શકે, પણ એમની નિર્દોષતા આપણને મોટી શીખ આપી જાય છે.
દરેક વ્યક્તિ જો પોતાના ગુસ્સા પર આમજ કાબુ મેળવે તો દુનિયાની મોટાભાગની સમસ્યાનો અંત આવી જાય.

શૈલા મુન્શા તા.૦૬/૧૨/૧૩