સમી સાંજે
વડલાની ડાળે બેઠા પોપટ ને પોપટી સમી સાંજે
દિનભરની ઉડાણનો ઉતારતા એ થાક સમી સાંજે
વાગોળતા એ વીત્યો દિન કેવો આજ
ને વળી વિતશે દિન કેવો કાલ,
કાલની તો કોને ખબર ભાઈ?
વીતી ઘડી આજની રળિયામણી ભાઈ.
મહેર મોટી કુદરતની એ પંખીડા પર ભાઈ,
કેવી વહેતી સરલ ને સહજ જીંદગાની
ન ઝાઝી તૃષા ન ભુખ, કલ્લોલતા ભરીને,
ઊંચી ઉડાણ ગગન ભણી વહેતા સમીર સંગ.
ઝુલતા હિંચકાની કોર બેઠા એ દંપતિ સમી સાંજે
જીંદગાની ની સફરનો ઉતારતા થાક સમી સાંજે.
વાયા વર્ષોના વહાણા, વાગોળતા એ યાદ ખટમધુરી
હતા એ દિવસો યૌવનના તરવરાટથી ભરેલા
હતી હામ હૈયે, ઝીલી લેવા પડકાર સહુ આફતોનો
મિલાવી હાથમાં હાથ,બસ વધ્યા આગળ સફરમાં.
જીવન વહીખાતાનો માંડ્યો હિસાબ આજ અચાનક
સુખ દુઃખમાં પણ ન ચૂક્યા ફરજ કદી માત-પિતાની
ને દીધા સંસ્કાર, કેળવણી બાળકોને જીવવા સંસાર સાગરે
થયો આત્મ સંતોષ, ખરા ઉતર્યાં એ બાળુડાં દિપાવી નામ.
બસ આથી વધુ શું જોઈએ પ્રભુ, અમ જીવનમાં આજ,
રહે સાથ અમારો સદા આમ પુરક બની જીવનની સમી સાંજે.
( બસ આમ જ જીવન ની સફર મા હમેશ એકબીજાનો સાથ રહે એજ શુભેચ્છા સહિત)
સપ્રેમ,
શૈલા પ્રશાન્ત મુન્શા. તા. ૦૪/૦૨/૨૦૧૨
Posted in: કાવ્યો Edit This