વિચાર લહેરી

હમણા ચાર દિવસ પહેલા અમારા ક્લાસમાં નવો છોકરો આવ્યો, નામ એનુ મિકાઈ. મા આફ્રિકન અમેરિકન અને બાપ મેક્સિકન. મિકાઈ આ જાન્યુઆરી માં પાંચ વર્ષનો થયો પણ પહેલા કોઈ સ્કુલમા ગયો નહોતો. વાચા પણ પુરી ખુલી નથી.અમેરિકા ના રિવાજ મુજબ આ જાતના બાળકોની બધી જાતની તપાસ થાય. જાતજાતના લેબલ લગાડાય. બાળક મંદ બુધ્ધિનો છે તો કેટલા પ્રમાણમા અને તોફાન કરે તો કેવા પ્રકારનુ વગેરે વગેરે.
અમેરિકા દેશની એક બીજી ખાસિયત. ઘણા મા બાપ હોય પણ પરણેલા ના હોય. બાળકની જોઈન્ટ કસ્ટડી હોય એટલે બન્ને જણ બાળકનુ ધ્યાન રાખે પણ સાથે ના રહેતા હોય. એમા બાળકની શી દશા થાય એની તો કલ્પના જ કરવી રહી.
મિકાઈ પણ મા સાથે રહે અને બાપનુ ઘર થોડું દુર. પહેલા બે ત્રણ દિવસ મિકાઈ ની મા એની સાથે અમારા ક્લાસમા રહી. પેપર વર્ક પુરૂં થાય નહિ ત્યાં સુધી મિકાઈ હાફ ડે આવતો હતો. અમે જોઈ શક્યા કે મા મિકાઈ નુ કેવું ધ્યાન રાખતી હતી. જેટલો સમય અમારી સાથે હતી ત્યારે મોટાભાગનો સમય ફોન પર ટેક્ષ મેસેજ મોકલતી હોય. કપડાં પણ ચોખ્ખા ન હોય. બાપ તો આખો દિવસ સાથે હોય નહિ. ચાર પાંચ દિવસ પછી મિકાઈ સ્કુલ બસ મા આવતો થયો.
આજે જ્યારે એ આવ્યો ત્યારે એને સખત શરદી થયેલી હતી નાક માથી સતત વાસ મારે એવું પસ જેવું લીંટ નીકળી રહ્યું હતું અને શરીર ગરમ હતું.તરત અમે એને સ્કુલ ની નર્સ પાસે લઈ ગયા. મિકાઈ ને ૧૦૧ ડીગ્રી તાવ હતો.
મા ને ફોન કર્યો મિકાઈ ને ઘરે લઈ જવા માટે તો અમને કહે કે થોડી વાર લાગશે કારણ મારી પાસે ગાડી નથી ને હું એના ફાધર ને ફોન કરૂં છું.
મિકાઈ ને લેવા એના ફાધર લગભગ ૯.૦૦ વાગે આવ્યા. ત્યાં સુધી અમારી દૈનિક કાર્યવાહી અટકાવી અમે મિકાઈ ની દેખરેખ મા રહ્યા.
સવાલ એ નથી કે અમારે એક બાળકની દેખભાળ કરવી પડી પણ સવાલ એ છે કે આમ મા બાપ જ્યારે જુદા રહેતા હોય અને સંબંધો મા લાગણી ને બદલે ભૌતિક સુખ ને પ્રાધન્ય હોય ત્યારે બાળકની શી દશા થાય અને એમા પણ બાળક જ્યારે મંદબુધ્ધિ હોય, પોતાની તકલીફ વ્યક્ત કરી શકતું ના હોય ત્યારે જરૂર એ વિચાર આવે કે શિક્ષક તરીકે અમે જેટલી લાગણી આ બાળકો ને આપીએ છીએ એટલી પણ કાળજી માબાપ કેમ નહિ લેતા હોય
કવિ બોટાદકર ની કાવ્ય પંક્તિ આવા સમય મને અચૂક યાદા આવે કે “જનની ની જોડ સખી નહિ જડે રે લોલ”
આવી પણ મા હોઈ શકે એ મારી કલ્પનાની બહાર છે, ને એક મા તરીકે મારા આ બાળકો ને જેટલી હુંફ ને જેટલો પ્રેમ આપી શકું તેટલો આપવાનો પ્રયત્ન હું કરૂં છું અને મારા ક્લાસમા થી બીજા ક્લાસમા ગયા બાદ પણ જ્યારે આ બાળકો મને સ્કુલ મા આવતાં જતા સામે મળે ત્યારે વહાલથી વળગી પડે ત્યારે મને થતા આનંદ નો કોઈ હિસાબ નથી.
સદા આમ જ મારા કાર્ય પ્રત્યે નિષ્ઠાવાન રહું એવી શક્તિ પ્રભુ આપે એજ મનોકામના.
અસ્તુ.

શૈલા મુન્શા તા.૦૨/૦૮/૨૦૧૨