વિચાર લહેરી

એમપેંડા લગભગ નવ વર્ષનો. થોડા મહિના પહેલા જ આખુ કુટુંબ આફ્રિકાથી અહીં અમેરિકા આવીને વસ્યું. સ્વાહિલી સિવાય કોઈ ભાષા આવડે નહિ. બાપ થોડું થોડું અંગ્રેજી સમજે. સાત આઠ ભાઈ બહેનો, એમાથી લગભગ ચાર અમારી સ્કુલમા. દરરોજ સવારે હું જ્યારે ગાડીમા સ્કુલ તરફ આવું ત્યારે એની માને રસ્તાની બીજી બાજુ ચાલતી અને આગળ પાછળ બાળકોની લંગાર જોઊં. એકાદ નાનુ બાળક કાખમા તેડેલું હોય.
હ્યુસ્ટનની ગરમી ઠડી અને વરસાદ વિશે તો આપણે જાણીએ જ છીએ. આવી પરિસ્થિતી મા પણ એ બાળકો હમેશા હસતાં જ હોય. કાળો વાન અને વાંકડિયા વાળ. ગોળમટોળ ચહેરા પર સફેદ દુધ જેવા દાંત ચમકતા હોય.
બધા બાળકોમા એમપેંડા મા બુધ્ધિની થોડી કસર એટલે એને ખાસ મંદ બુધ્ધિવાળા વાળા બાળકોના ક્લાસમા મુક્યો.મારો ક્લાસ અને એનો ક્લાસ બાજુ બાજુમા જ. હું પણ આ પ્રકારના બાળકો સાથે જ કામ કરૂં છું પણ મારા બાળકો ત્રણ થી પાંચ વર્ષની ઊંમરના હોય અને પછી જો એમના મા ઝાઝી પ્રગતિ ન થાય તો એમને “લાઈફ સ્કીલ” નામના ખાસ ક્લાસમા મુકવામા આવે. એમપેંડા પણ એ જ ક્લાસમા. અમારો સવારના નાસ્તાનો અને બપોરના જમવાનો સમય સાથે જ. એમપેંડા થોડું અંગ્રેજી બોલતા શીખ્યો છે અને ઘણુખરૂં તો આપણે જે બોલીએ એ જ શબ્દો પાછા બોલે.
આજે જમવા ના સમયે એ મારી પાસે આવ્યો. એને દુધનુ કાર્ટન ખોલવું હતું અને એની ટીચર કોઈ બીજાને મદદ કરી રહી હતી. મને કહે મુન્શા “પ્લીઝ”. એટલે મે દુધનુ કાર્ટન ખોલી આપ્યું. જવાબમા મને કહે ” Thank you baby” હું ને મારી સાથે બીજા બેત્રણ ટીચર હતા એ બધા ખડખડાટ હસી પડ્યા. એમપેંડા તો બધાના મોં જોવા માંડ્યો. એને બિચારાને સમજ ન પડી કે શું થયું પણ અમે સમજી ગયા કે આપણે જે બાળકો ને કહીએ તે જ એને સાંભળી ને પાછું કહ્યું. એને તો એમ લાગ્યું કે બધા ખુશ થઈ ગયા અને એ તો હુલા હુલા ડાન્સ કરવા માંડ્યો. આફ્રિકન પ્રજા ના લોહી મા નૃત્ય વસેલું છે. એના એ ભોલપણ અને નૃત્ય પર બધા ફિદા થઈ ગયા.

શૈલા મુન્શા તા. ૦૨/૧૪/૨૦૧૧.