વિચાર લહેરી

પાંચ વર્ષનો સેસાર બે વરસથી અમારા ક્લાસમાં છે. મેક્સીકન છોકરો. જેમ બીજા મેક્સીકન છોકરાઓ હોય એવો હસમુખો અને તંદુરસ્ત. ક્લાસના બધાની બહુ ખરખબર રાખે. આવ્યો ત્યારે બહુ બોલતો નહોતો પણ બે વર્ષમા ભાષાનો સારો વિકાસ થયો અને શીખવામાં સારી પ્રગતિ કરી એટલે આ વર્ષે એને નિયમિત બાળકો ના વર્ગમાં સવારે લગભગ ૮.૦૦ થી ૧૨.૦૦ વાગ્યા સુધી મોકલીએ.
સેસાર ને “iron man movie” જોવી બહુ ગમે અને ઘરે લગભગ આખો દિવસ એ જ જોતો હશે એટલે ક્લાસમાં આપણે કોઇ બીજા બાળકને કાંઈ કહીએ કે સહેજ જોરથી બોલીએ તો જાણે આપણી સામે બાંયો ચડાવીને લડવા તૈયાર થઈ જાય, ને થોડીકવારમાં ભુલી ને વહાલ કરતો પાસે આવી ને કહે મીસ મુન્શા ” Happy face” એટલે કે હું ખુશ છું.
એને કોઈ પણ ક્લાસની બહાર જાય તો તરત સવાલ થાય ક્યાં જાય છે? હું કે મીસ મેરી જમવા જઈએ તો તરત પુછે ક્યાં જાવ છો?
આજે સવારે બહુ મજાની વાત થઈ. સેસાર સ્કુલ બસમા આવે છે. બસ સવારના લગભગ ૬.૩૦ ને ૬.૪૫ ની વચ્ચે એને લેવા જાય. આટલા નાના બાળકો માટે એ વહેલું ગણાય અને સેસાર તો બસ માં રોજ પાછો ઊંઘી જાય, એટલે જ્યારે સ્કુલ પાસે ઉતરે તો ઘણીવાર એની સ્કુલબેગ બસમાં રહી ગઈ હોય અને બસ ડ્રાઈવર તરત મને એ આપી દે. આજે પણ જ્યારે એ બસમાથી બહાર આવ્યો તો એની બેગ નહોતી એટલે મે પુછ્યું સેસાર તારી સ્કુલબેગ ક્યાં છે? તો પોતાની પીઠ બતાવી ને કહે અહિંયા તો નથી. એની એ ચતુરાઈ જોઇને મને ખુબ હસવું આવી ગયું, એની હાજર જવાબી પર. આવી નાનકડી વાતો દિવસ આનંદમય બનાવી દે.

શૈલા મુન્શા. તા.૧૧/૦૨/૧૦