વિચાર લહેરી

ચાર વર્ષનો બ્રેનડન અમારા ક્લાસમા આ વર્ષે નવો દાખલ થયો. મા અમેરિકન અને બાપ વિયેતનામી. મા-બાપ બન્ને બહેરા અને મુંગા. બ્રેનડનથી મોટી ત્રણ બહેનો, બધી હોશિયાર અને સારી રીતે બોલી શકે ને સાંભળી શકે. બ્રેનડન પણ સાંભળી બરાબર શકે પણ વાચા પુરી ઉઘડી નહોતી.મુંગો નહોતો પણ બોલતો પણ નહોતો. સ્કુલમા આવીને ધીરે ધીરે થોડા અક્ષરો બોલવા માંડ્યો. આ દેશમા આવા બાળકોને ઘણી સગવડ મળતી હોય છે, સ્પીચ થેરાપીસ્ટ વગેરે આ બાળકોને વિશેષ કેળવણી આપતા હોય છે.

બ્રેનડન આજે સ્કુલમા આવ્યો ત્યારે એને ઘણી શરદી હતી અને હમણા તો “Flu” શરદી તાવના વાયરા વાય છે, ઋતુ બદલાય ત્યારે એ વધુ જોવા મળે અને નાના બાળકો એના જલ્દી શિકાર બને. મને અચાનક જ વિચાર આવ્યો કે જો કદાચ બ્રેનડનને તાવ ચઢે અને ઘરે ફોન કરીને મા-બાપને જણાવવું પડે તો બહેરા મુંગા માબાપ વાત કેવીરીતે કરી શકે?
મારી આ દુવિધા મે મીસ મેરીને જણાવી તો એને તરત જ મને કહ્યું ” અરે! મીસ મુન્શા તુ ચિંતા ના કર. એમના ફોનમા એવી સગવડ હોય કે એમને આપણી વાત સમજાય.”
મને કાંઈ સમજ ન પડી એટલે એણે મને વિગતવાર સમજાવ્યું. આવી બહેરી મુંગી વ્યક્તિઓ માટે ખાસ જાતના ફોન હોય. ફોન સાથે નાનો ટીવી સ્ક્રીન કેમેરાવાળો જોડાયેલો હોય. આપણે જે આપણા ફોન મા બોલીએ તે એ લોકોના સ્ક્રીન પર હાથની સંજ્ઞાના રૂપમા આવે અને એ લોકો સમજી શકે, અને એ લોકો હાથની સંજ્ઞા રૂપે જે બોલે તે રૂપાંતર થઈને અવાજ રૂપે આપણને સંભળાય. હું તો આભી જ બની ગઈ. મારા મનને ખુબ શાંતિ થઈ અને ચિંતા પણ દુર થઈ ગઈ કે બ્રેનડનના માબાપને ગમે ત્યારે ફોન કરીને સંકટ સમયે બોલાવી શકાય.

ખરેખર આ બધી સગવડો આ દેશમા જ મળી શકે દરેક જણને જીવનમા આગળ વધવાની તક મળી શકે. બાળકના જન્મથી જ એના બધા પરિક્ષણો શરૂ થઈ જાય અને એની કોઈ પણ શારિરીક કે માનસિક ખામી ને કેવી રીતે દુર કરાય એના ઉપચાર શરૂ થઈ જાય.

શૈલા મુન્શા તા.૧૦/૧૮/૧૦