હળવી પળો
અમેરિકા અને ભારત રિવાજો મા ઘણો ફરક. લગ્નપ્રથાની ઉજવણીમા પણ ફરક.અહીં વસતા ભારતીય લોકો હજી તો પરંપરાગત રીતે એમના દિકરા કે દિકરીના લગ્ન કરે છે જો બન્ને પાત્ર ભારતીય હોય તો, પણ સાથે સાથે અહીં જન્મીને મોટા થયેલા બાળકો અહીંની પ્રથા પણ અનુસરતા હોય.
એવીજ એક પ્રથા “Bridal shawer” જેમા જેના લગ્ન થવાના હોય એ છોકરીની બધી બહેનપણી અને મમ્મીની બધી બહેનપણીઓ ભેગી થાય અને રમત રમે અને છેલ્લે બધા ભેટસોગાદ અને આશીર્વાદ આપીને છુટા પડે. ગઈકાલે આવીજ રીતે અમે બહેનો અમારા મિત્રની દિકરી ના ” Bridal shawer” માટે બપોરે એક મિત્રના ઘરે ભેગા થયા અને ત્રણ ચાર કલાક ધમાલ મસ્તી ચાલી. સાંજે બધાના પતિદેવો પણ રાત્રિભોજન માટે ત્યાં આવ્યા.
સરસ રીતે બધો કાર્યક્રમ પાર પડ્યો. મોટાભાગના મિત્રો રવાના થઈ ચુક્યા હતા અને અમે ચાર-પાંચ દંપતિ બેઠા ગપ્પાં મારતા હતા.લગનના પ્રસંગનો માહોલ હતો અને એક બહેનને પોતાના દિવસો યાદ આવી ગયા. એમના પતિનો ઉછેર ભારત બહાર થયો હતો અને એમને ગુજરાતી બોલતા આવડે પણ વાંચતા ના આવડે. એ બહેને તો સગાઈ થઈ એટલે હોંશમા આવી ને પ્રથમ પ્રેમપત્ર લખ્યો.ભાઈને ગુજરતી વાંચતા આવડે નહિ એટલે એણે એની બહેનને કહ્યું, બહેન ને પણ ગુજરાતી વાંચતા આવડે નહિ, એમને એમની બાને કહ્યું તો બા કહે મારાથી તારો કાગળ ના વંચાય.
લગ્નની પહેલી રાતે એમણે પત્નિને કાગળ આપીને કહ્યું આ વાંચી સંભળાવ. હું ક્યારનો એ જાણવા આતુર છું કે તે મને શું લખ્યું હતું? અમે બધા એ સાંભળીને ખડખડાટ હસી પડ્યા. કાગળ ઉપરથી વાત સાહિત્ય તરફ ફંટાઈ. બીજા એક ભાઈ બોલી ઊઠ્યા કે જુવાની ના કાળમા હું બહુ અલંકારિક ભાષામા લખતો હતો. બાજુમા જ એમના પત્નિ બેઠા હતા એ બોલી ઊઠ્યા કે આપણા લગ્નને ચાલીસ વર્ષ થશે મેં તો ક્યારેય કોઈ અલંકારિક ભાષા સાંભળી નથી,અને બીજા મિત્રે ટહુકો કર્યો કે હવે તમને અલંકારિક ભાષામા નહિ પણ સોનાના અલંકારોમા રસ છે.
આમ હળવી પળો માણીને બધા છુટા પડ્યા.