વિચાર લહેરી

ડીસેમ્બર ૨૦૦૯ મા એશલી અમારી સ્કુલમા આવી. આગળ જણાવ્યા પ્રમાણે દેખાવે ખુબ સુંદર પણ મગજની પાટી કોરી. અતિશય ચંચળ. એક ક્ષણ પણ એક જગ્યાએ ન રહે. સમજ ભલે કશી ના પડે પણ ખાવાનુ ક્યાંકથી એ દેખાઈ જાય.એશલી જેવા બાળકો ને લીધે અમારા ક્લાસમા હમેશ બે શિક્ષકો જોઈએ જ. હું જમવા જાઉં ત્યારે મી.રોન મીસ મેરી ને મદદ કરવા આવે. એમની એવી ટેવ કે પોતાનુ જમવાનુ અને કોક નો મોટો કપ પોતાની સાથે લેતા આવે અને ક્લાસમા મુકે. અમે કેટલીય વાર એમને કહ્યુ કે તમે કાં તો જમીને આવો અથવા તમારૂ ખાવાનુ જમવાના રૂમ મા મુકતા આવો પણ સાંભળે એ બીજા.
આજે જ્યારે જમીને હું ક્લાસમા આવી તો જમીન પર ચારેતરફ બરફ ને એશલી ના કપડા કોકથી તરબતર. રોન એક ક્ષણ માટે ઉઠી ને બીજા બાળકને મદદ કરવા ગયો અને કેબિનેટ ઉપર મુકેલો એનો કોકનો કપ એશલીએ ઝડપી લીધો અને આખો પોતના મોઢા પર ઉંધો વાળ્યો. એને તો કોક થી સ્નાન કર્યું પણ કામ અમારૂ વધ્યું. એશલીને સાફ કરીને બીજા કપડા પહેરાવ્યા, કારપેટ સાફ કરી અને ચારેતરફ વેરાયેલા બરફના ટુકડા ઉપાડ્યા. રોને કાનની બુટ પકડી કે હવે ક્યારેય ખાવાનુ લઈને ક્લાસમા નહિ આવું.
આ બાળકો સાથે કામ કરતાં ઘણી બાબતોનો ખ્યાલ રાખવો પડે. નાનકડી બેદરકારી એમને કોઈ નુકશાન ના પહોંચાડે. સતત ચપળ અને ચકોર રહેવું પડે.મારા એ ધ્યેયમા હમેશ સતર્ક રહી સફળ બનુ એ જ મનોકામના.

શૈલા મુન્શા તા. ૪/૨૯/૨૦૧૦