દીકરી
દીકરો ભલેને હોય ડહાપણનો દરિયો,
પણ દીકરી તો વહાલનો દરિયો.
નાનકડી નમણી એ આંખો મટકાવતી
ને ગુલાબી ગાલો પર સ્મિત મધુરું રેલાવતી.
પગલી એ નાનકડી પાડતી
ને હૈયા એ સૌના રણઝાવતી.
ટહુકો મધુરો એનો ગુંજતો
ને ભરતો ઉલ્લાસ ખુણે ખુણે.
વહ્યા વર્ષો બની દીકરી
ગૃહલક્ષ્મી નિજ ગૃહ તણી
કરી અવકાશ અમ હૃદયમાં.
અજબ ખેલ કુદરત તણો
લીધું તે આપ્યું નવા રુપે.
પુરાયો અવકાશ,
પામી તુજને હે દીકરી
અમ ગૃહ તણી લક્ષ્મી રુપે.
બસ આશિષ એટલીજ અમ હૈયા તણી
મહેકી રહે જીંદગાની સદા તમારી.
શૈલા મુન્શા ૯/૨૦/૨૦૦૮
પૂત્રવધૂને આવકારતી રચનાઓ ખુબ જૂજ છે.તમારી આ કૃતિ અભિનંદનને પાત્ર છે.
Comment by devikadhruva — September 21, 2008 @ 6:58 pm
hi shaila,
good to see you write with passion and tender feelings. guess distance makes the heart beat warmer. and who knows this better than you and us ?
keep on writing and sharing
Comment by kartik — October 11, 2008 @ 7:02 pm