વિચાર લહેરી

આજની તો ખબર નથી ને, શીદ કરે ચિંતા કાલની;

ઊગી સવાર કેમ આથમશે, શીદ કરે ચિંતા કાલની!

માનવ ધારે કાંઈ ને ઈશ્વર કરે કાંઈ, શીદ કરે ચિંતા કાલની;

નથી જો કાંઈ હાથ આપણે, શીદ કરે ચિંતા કાલની!

કીડી ને કણ ને હાથી ને મણ, શીદ કરે ચિંતા કાલની;

ભુખ્યો ઉઠે, ન સુવે ભુખ્યો, શીદ કરે ચિંતા કાલની!

મીનમેખ ના જ્યાં ઘડી પળનો, શીદ કરે ચિંતા કાલની;

રામ ના હોયે જ્યાં રખવાળા, શીદ કરે ચિંતા કાલની…

શૈલા મુન્શા. તા. ૦૩/૨૫/૨૦૧૧

ફૂટી એક કુંપળને આવી વસંત,
ટહુકી એક કોયલને લાવી વસંત!

રણકી ઝાંઝર નવોઢાની લજાતી વસંત,
છંટાયો ગુલાલ ભાઈ ને રંગાતી વસંત!

આંબે આવ્યાં મહોર, ચહેકી વસંત,
સોડમ ધરતીનીને મહેકી વસંત!

લહેરાતાં ઊભા મોલ, ઝુમતી વસંત,
મેળે મહાલતાં માનવીને રમતી વસંત!

ભુલાઈ એ પાનખર, ખીલતી વસંત;
સમીર સંગ ખુશ્બુને ફેલાવતી વસંત!

શૈલા મુન્શા તા. ૦૧/૨૯/૨૦૨૧

કુદરત નો હાહાકાર, વાચા બને મૌન,
સ્થળ બને જળ, વાચા બને મૌન.

આંખના ઝરોખે ખાલીપો, વાચા બને મૌન,
ફેલાતી હથેળી નિઃસહાય, વાચા બને મૌન.

ધરતીને પેટાળ ભૂકંપ, વાચા બને મૌન,
મધદરિયે કાલિનાગનુ મંથન, વાચા બને મૌન

ક્ષણમા વિનાશ ને નષ્ટ નગર, વાચા બને મૌન
ખંડેર મહિં ઊભું એક બાળ, વાચા બને મૌન

માનવનુ વિજ્ઞાન ફેલાવતું ઝેર હવા મહીં,
કરી બુધ્ધિનો ઉપયોગ ભીડે બાથ એ નાદાન,
કોણ જાણે કોની ભુલ ને કોણ પામે સજા
બને જ્ઞાન સંહારનુ કારણ, વાચા બને મૌન.

શૈલા મુન્શા. તા. ૦૩/૧૮/૨૦૧૧. તાજેતરમા જાપાનમા થયેલ ભૂકંપ ની વ્યથા અને એમની સહનશીલતા ને બહાદુરી ને સલામ.

ઊડતાં એ પંખી ના થંભે કોઈ સીમાડે ના કોઇ સરહદે
વહેતો એ વાયુ ના બંધાય કોઈ સીમાડે ના કોઈ સરહદે.

મુરખ બસ એક માનવી, નીત શોધે ઉપાય નવા નવા,
કરી યુધ્ધ ને હિંસા, બસ! કેમ બાંધવા સીમાડા ને સરહદ.

કોઈને વાડા જાતપાતના ને કોઈ બાંધે ભાષાની સરહદ
ક્યાંક ધનદોલતની સીમા, દોરે લોક મહી અણદીઠી સરહદ

કરવા સુરક્ષિત નીજ ખુરશી, ના કોઈ શેહ ના કોઈ શરમ,
રચે નવી રાજનીતિ નેતા, ખુદની સીમા ને ખુદની સરહદ

વિશ્વ-શાંતિ ને વિશ્વ-કલ્યાણ ને વાતો મોટી મોટી યુનોની,
ખરે જ શું કોઈ દિલ થી કરે કામના, તોડવા સીમા ને સરહદ?

જન્મ્યા ત્યારે નહોતી કોઈ માલિકી, મરશું ત્યારે રહેશે બધું અહીં
સાવ સાદી ને સરળ વાત, તો શીદ બાંધવી સીમા ને કોઈ સરહદ.

શૈલા મુન્શા. તા-૦૩/૦૩/૧૧

આંખથી જાય વહી તે આંસુ,
રહી જાય બાકી દિલમાં તે આહ!

ના રંગ દિશે કોઈ એ આંસુનો,
છતાં ભાત અનેરી એ આંસુની.

છલકે બની ખુશી એ આંસુ,
રેલાય બની વેદના એ આંસુ.

કોઈ વહાવે મગરના આંસુ,
ક્યાંક વહે બની પશ્ચાતાપ આંસુ.

અબળાની લાચારીને ગરીબની હાય,
જગાવે જગ પ્રલય ધૂંઆધાર એ આંસુ.

બાળની ઠોકર, સાગર બને માતના આંસુ,
હોય પાસે કે દૂર, બની આશીર્વાદ વહે માના આંસુ.

શૈલા મુન્શા તા. ૦૨/૧૦/૧૧

આવું આવું થાય વસંત
ને આવી જાય બરફ
ફેબ્રુઆરીમાં ક્રીસમસ.

કુદરત ચાલે ચાલ નિરાળી
ના ઉષ્મા ના તાપ,
બસ શીતળતા ચારેકોર.

બદલાતું એ પર્યાવરણ
જ્યાં ગરમી ત્યાં બરફ
ફેબ્રુઆરીમાં ક્રીસમસ

શું ખરે અંત દુનિયાનો?
ભવિષ્યવાણી સાલ ૨૦૧૨
દીશે નમુના ચારેકોર.

ગણીને પ્રભુની પ્રસાદી
જીવવું રાખી સમતા ભીતર
ફેબ્રુઆરીમાં ક્રીસમસ.

“ફેબ્રુઆરી મા ક્રીસમસ ” શિર્ષક ની પ્રેરણા પ્રશાન્તે આપી અને એના ઉપરથી આ કાવ્ય સર્જાયુ.

શૈલા મુન્શા. તા. ૦૨/૦૭/૨૦૧૧.

આમ તો જાણે સાવ પથ્થરદિલ આયનો.
જોઈ પ્રતિકૃતિ આપની હરખાય આયનો.

લાગે ન નજર ખુદને કોઈની ક્દી.
લગાડતો નજર આપને એ આયનો.

ગાલોની ગુલાબી ને હોઠોની સુરખી,
નીરખી નીરખી શરમાય એ આયનો.

નયનો ના તીર ના છોડો કમાનથી,
તીખી બસ નજરે વિંધાય એ આયનો.

ગોરી કરો ના ગુમાન રૂપ નુ ય આટલું
ભુલો ના કે દેખાડશે હર રૂપ એ આયનો.

શૈલા મુન્શા. તા.૦૨/૦૨/૨૦૧૧.

સુખની ઘડી બહુ આવતી નથી,
ને આવે તો ઓળખાતી નથી.

વીતી ક્ષણોની યાદ સરખી હોતી નથી,
ને દ્રષ્ટિ બધાની નિરાળી હોતી નથી.

કોઈ દુઃખમાં શોધે સુખ,
કોઈ સુખમાં શોધે દુઃખ,
માનવીની એ ઈચ્છા;
હરદમ સંતોષાતી નથી.

આવ્યું આ નવલુ વર્ષ સામે,
કરૂં કામના બનુ પર, મારા તારાથી;
હર દિન લાવે શાંતિ મુજ જીવનમાં ને,
સ્પર્શ એ પારસમણિનો વ્યાપે સમસ્ત જગમાં!

શૈલા મુન્શા તા. ૦૧/૦૭/૨૦૧૧

સફેદીની ચાદર ચારેકોરને રૂના ઢગલા, સિવાય બીજું નહિ,
રંગો ઢંકાયા સફેદીમાં લપેટાઈ, થીજ્યા વૃક્ષો સફેદી મહી.

આભને અડતાં વિમાનો, ન ખસ્યાં તસુભાર ધરાથી,
બન્યા સ્થિતપ્રજ્ઞ મુનિ સા, અટવાયા વરસતાં કરાથી!

પ્રિયજન જુએ રાહ પિયુની, વાવડ નહિ આગમનની,
ઘેરાયા સહુ હિમપ્રપાતે, ખબર નહિ આવાગમનની!

ન થંભતી વાહનોની વણઝાર જે રસ્તે,
દિસતાં, મૂર્તિમંત વાહનો બરફ વચ્ચે;

ને કરે લાખ અભિમાન એ માનવી,
ભરે છલાંગ, ધરતી ચંદ્રની માપવી;

કુદરતની લીલા અપરંપાર, કામ ન આવે વિજ્ઞાન
બસ ઝુકાવી શિર થાવું શરણ એ જ અંતિમ જ્ઞાન!!

(તાજેતરમાં ન્યુ યોર્ક, મીડ વેસ્ટ વગેરે જગ્યાએ પડેલ બરફ પરથી સુઝેલું કાવ્ય)
શૈલા મુન્શા તા. ૧/૩૦/૨૦૨૨

વડલાની ડાળે બેઠા પોપટ ને પોપટી સમી સાંજે
દિનભરની ઉડાણનો ઉતારતા એ થાક સમી સાંજે

વાગોળતા એ વીત્યો દિન કેવો આજ
ને વળી વિતશે દિન કેવો કાલ,
કાલની તો કોને ખબર ભાઈ?
વીતી ઘડી આજની રળિયામણી ભાઈ.

મહેર મોટી કુદરતની એ પંખીડા પર ભાઈ,
કેવી વહેતી સરલ ને સહજ જીંદગાની
ન ઝાઝી તૃષા ન ભુખ, કલ્લોલતા ભરીને,
ઊંચી ઉડાણ ગગન ભણી વહેતા સમીર સંગ.

ઝુલતા હિંચકાની કોર બેઠા એ દંપતિ સમી સાંજે
જીંદગાની ની સફરનો ઉતારતા થાક સમી સાંજે.

વાયા વર્ષોના વહાણા, વાગોળતા એ યાદ ખટમધુરી
હતા એ દિવસો યૌવનના તરવરાટથી ભરેલા
હતી હામ હૈયે, ઝીલી લેવા પડકાર સહુ આફતોનો
મિલાવી હાથમાં હાથ,બસ વધ્યા આગળ સફરમાં.

જીવન વહીખાતાનો માંડ્યો હિસાબ આજ અચાનક
સુખ દુઃખમાં પણ ન ચૂક્યા ફરજ કદી માત-પિતાની
ને દીધા સંસ્કાર, કેળવણી બાળકોને જીવવા સંસાર સાગરે
થયો આત્મ સંતોષ, ખરા ઉતર્યાં એ બાળુડાં દિપાવી નામ.

બસ આથી વધુ શું જોઈએ પ્રભુ, અમ જીવનમાં આજ,
રહે સાથ અમારો સદા આમ પુરક બની જીવનની સમી સાંજે.

શૈલા મુન્શા. તા. ૧૨/૦૩/૧૦