વિચાર લહેરી

ભારત અને અમેરિકાની શિક્ષણ પધ્ધતિમા ફરક છે. અહિં બાળકોને પુરતી તક આપવામા આવે છે જેમ કે વરસ દરમિયાન કોઈ કારણસર બાળક પરિક્ષામા પાસ ન થઈ શક્યો તો એને એક મહિનો ફરી ભણવાની તક મળે અને મહિના ના અંતે ફરી એની પરિક્ષા લેવામા આવે અને એ પરિણામ પર નક્કી થાય કે એ આગલા ધોરણમા જશે કે નહિ.
આ વર્ષે અમે અને અમારા બાળકો બીજી સ્કુલમા આ વધારા ના અભ્યાસ માટે આવ્યા છીએ કારણ અમારી જુની સ્કુલ તોડીને નવી બંધાઈ રહી છે. અમારા વિસ્તારની બીજી પ્રાથમિક શાળાએ અમને ઘણો સહકાર આપ્યો અને અમારા બધાનો સમાવેશ એમની શાળામા કર્યો.
આ જે શાળા છે એમા પ્રાથમિક અને માધ્યમિક વિભાગ સાથે છે. સ્વભાવિક છે કે મોટા બાળકો હોય એટલે અમેરિકા મા દરેક સ્કુલને ફરજીયાત પોલીસનુ રક્ષણ મળે. આ દેશમા કુમાર અવસ્થાના બાળકોને નાની નાની વાતમા હથિયાર ચલાવતા વાર નથી લાગતી અને સહેલાઈથી શસ્ત્રો ઉપલબ્ધ પણ છે.
આટલી પૂર્વભુમિકા પછી મુળ વાત પર આવું.બપોરના બારેક વાગે અમે ત્રણ ચાર શિક્ષક- શિક્ષીકાઓ અમારા જમવાના રૂમમા જમવા માટે ભેગા થયા હતા. જમતા જમતા અવનવી વાતો ચાલતી હતી, એટલામા એ સ્કુલના બે પોલિસ ઓફિસર પણ જમવા ના રૂમમા આવ્યા જમવા માટે. સ્વાભાવિક છે કે પોલિસ હોય એટલે એમની કમ્મરે બંદૂક લટકતી હોય. અચાનક અમારા સહશિક્ષક મીસ થોમસ પોલિસ ઓફિસરને સવાલ પૂછી બેઠા “આ તમારી કમ્મરે લટકે છે એ બંદુક સાચી છે, અને એમા સાચી બુલેટ છે?” અમે બધા તો સન્ન થઈ ગયા અને પોલિસ ઓફીસર પણ બે ઘડી શું કહેવું એની વિમાસણ મા પડી ગયો. હસતાં હસતાં એ બોલી ઉઠ્યો કે તમને શું લાગે છે કે આ બંદુક ખોટી છે? અહિં સ્કુલમા કાંઈ ધમાલ થાય ત્યારે હું સાચી બંદુક શોધવા જાઉં? તોય મીસ થોમસનુ સમાધાન ન થયું.કહેવા માંડ્યા કે તમે સ્કુલમા ફરતા હો અને બાળકો સાચી બંદુક જોઈને ડરી ના જાય?
પહેલા તો અમે બધા એક સાથે હસી પડ્યા.પોલિસ ઓફિસર બોલી ઉઠ્યો કે બાળકો જાણે છે કે આ સાચી બંદુક છે અને બુલેટ પણ સાચી છે તો જ તો સ્કુલમા આટલી શાંતિ રહે છે. મીસ થોમસ કાંઇ આ દેશમા નવા નથી અને સાત આઠ વર્ષથી શાળામા કામ કરે છે પણ એમની આ અજ્ઞાનતા પર હસવું કે રડવું એજ સમજ ના પડી.