વિચાર લહેરી

બે દિવસ પહેલા સાંજે અમે અમારા એક મિત્ર દંપતિને ત્યાં ગયા. એમના ઘરમા આઠ પોપટ પાળેલા. બન્ને પતિ પત્નિ એમનુ જીવથી વધારે જતન કરે. એમા એક પોપટી અને બાકીના સાત પોપટ. સવાર સાંજ પતિ કે પત્નિ બે માથી એક જણ બધા પોપટોને બહાર રમવા કાઢે અને એમનુ પાંજરૂં સાફ કરે અંદર પાણીનો કપ મુકે, સફરજન સમારીને અને તાજો ભાત કરીને નાની વાડકીમા મુકે. ઘરના બાળકોની જેમજ એમની સંભાળ લે.
વાત એ નથી પણ અમે જે અજાયબી જોઈ એની છે. વિકાસભાઈએ અમને બોલાવ્યા કે જુઓ તમને કાંઈક બતાવું.બધા પોપટ પાંજરાની બહાર રમતા હતા અને કલશોર કરતા હતા. વિકાસભાઈએ જમીન ઉપર થોડા કાગળના હાથરૂમાલ મુક્યા એમને રમવા માટે કારણ પોપટો ને એ રૂમાલ કાતરવાની મઝા આવે. પોપટની ચાંચ આમ પણ તીણી હોય અને મેં જોયું કે નીચે પાથરેલી પ્લાસ્ટીકની ચટાઈ પણ ચારેખુણે કોઈએ કાતરી હોય એવી લાગતી હતી.
બીજા પોપટ તો રમવામા મશગુલ હતા પણ પોપટી એ કાગળના રૂમાલને કિનારી પરથી એટલી ઝડપ અને સફાઈથી કાતરી રહી હતી જેમ કોઈ દરજીની કાતર કપડા પર ચાલે અને પળમા તો એને એક બાજુની કાગળની લીરી કાપીને ચાંચમા લઈ ડોક ફેરવીને પાછળ પોતાની પાંખમાં ખોસી દીધી. હું તો જોતીજ રહી ગઈ એમ ત્રણ ચાર વાર કરી ને બધી કાગળની લીરી પોતાની પાંખમા ભેગી કરી ને પાંજરામા જઈને જાણે માળો બનાવતી હોય તેમ ગોઠવવા માંડી.
ખરે જ આને કુદરતની કમાલ નહિતો બીજું શું કહેવાય? મા એ તો મા જ છે પછી ભલેને માનવી હોય કે પશુ-પખીં દરેકને પોતનો માળો બનાવવાની અને પોતાના બાળકોની રક્ષા કરવાની કુદરતી સુઝ હોય છે.