વિચાર લહેરી

થઈ જીંદગીની શરૂઆત યૌવને
વસાવ્યો સંસાર યૌવને.
બન્યું જીવન મધુરૂં,
બાળકોના આગમને.

ન રહ્યું સાનભાન સમય કેરૂં
પહોંચ્યા બાળુડા યૌવનને પગથારે.

જીવનની એ ઘટમાળ મહી
જોયા રંગ અવનવા
કદી ચડતી કદી પડતી, પણ વહેતી રહી જીંદગી
એકબીજાના સથવારે.

પાંખો આવી ઊડી ગયા પંખી
ગોઠવાયા નિજ માળામાં
વહેતી રહે જીવનનૌયા એમની સદા
સુખ શાંતિના વહેણમાં.

જીવનસાથી, સાથ આપણો એકબીજાને
આધાર આપણો એકબીજાને
બસ જીવી લઈએ આ જીંદગાની
એકબીજાના સથવારે.

શૌલા મુન્શા તા.૫/૯/૨૦૦૯
વૌશાખ સુદ પુનમ. (૩૬મી લગ્ન જયંતી નિમિત્તે પ્રશાંતને અર્પણ)

લાંબી આ સફરમાં જીંદગીના ઘણા રૂપ જોયા છે
તમે એકલા શાને રડો છો, સાથી તો અમેય ખોયા છે

આપ કહો છો આમને શું દુઃખ છે, આ તો સદા હસે છે
અરે! આપ શું જાણો આ સ્મિતમા કેટલા દુઃખ વસે છે

મંઝીલ સુધી ના પહોંચ્યા તમે એ વાતથી દુઃખી છો
અરે! ચાલવા મળ્યો રસ્તો તમને, એટલા તો સુખી છો

આપને ફરિયાદ છે કે કોઇને તમારા વિશે સુઝ્યુ નથી
અરે! અમને તો “કેમ છો?” એટલુંય કોઈએ પુછ્યું નથી

જે થયું નથી એનો અફસોસ શાને કરો છો,
આ જીંદગી જીવવા માટે છે, આમ રોજ રોજ શાને મરો છો?

આ દુનિયામા સંપુર્ણ સુખી તો કોઈ નથી
એક આંખ તો બતાવો મને જે ક્યારેય રોઈ નથી.

બસ એટલુંજ કહેવું છે કે જીંદગીની દરેક ક્ષણ દિલથી માણો
નસીબથી મળી છે જીંદગી તો એને જીવી જાણો.

“અનામી કવિ ”
મિત્ર દ્વારા ઈમેલ મા મળેલું કાવ્ય જે મનને અસર કરી ગયું .

શૈલા મુન્શા – તા.૫/૫/૨૦૦૯