અમેરિકામાં તો આમ પણ જીવન એટલું વ્યસ્ત હોય કે બીજા કશાનો વિચાર કરવા જેટલો સમય જ હોતો નથી, તોય નિરાલી ના મનમાં કેટલાય દિવસથી એક વિચાર ઘુમરાયા કરતો હતો જે જાગતા, સુતા એનો પીછો નહોતો છોડતો. અચાનક બનેલો કોઈ બનાવ, કોઈ ઘટના માનવીને અંદર બહારથી ઝંઝોડી દે એવું ક્યારેક બની જતું હોય છે.
આમ તો છાપું ખોલો અને જાતજાતના સમાચાર વાંચવા મળે, ક્યાંક અકસ્માત, ક્યાંક આગ, ક્યાંક કોઈની બહાદુરી, રાજનેતાના દાવપેચ. બધુ વાંચીને મનમાં દયા કે નફરત કે ગુસ્સો થોડીવાર આવે અને પાછા પોતાની ઘટમાળમાં ગોઠવાઈ જઈએ. સૂરજની રોશની પડતાં જ જેમ ઝાકળબિંદુ અદ્રશ્ય થાય તેમ એ વાત સ્મૃતિપટ પરથી લોપાઈ જાય. સુનામી આવે કે ધરતીકંપ થાય, એક સાથે હજારો માણસો મોતને શરણ થાય, ત્યારે મનમા અનુકંપા જાગે, અરેરાટી નીકળે, પણ! નવો દિવસ ઊગે અને એ જ રોજીંદી જીંદગી.
અચાનક છેલ્લા બે મહિનામાં બનેલા બે બનાવો એ નિરાલીને જાણે હચમચાવી મુકી.
રવિવારનો દિવસ ને મધર્સ ડે. સરસ મુવી જોઈ નિરાલી એના પતિ નયન સાથે ઈન્ડિયન રેસ્ટોરન્ટમાં જમી ને ત્યાં પડેલા ન્યુસ પેપર લઈ ઘરે આવી. ટી.વી. જોતા અમસ્તા જ છાપાનાં પાના ફેરવતાં નયનની નજર એક ફોટા પર પડી ને એ ચમકી ગયો. છાપાંમાં જેનો ફોટો હતો એની સાથે આમ તો કોઈ સગાઈ નહોતી, પણ બસ મિત્રતા. મિત્રતા પણ એવી કે નિરાલી નયન માટે એ નાના ભાઈ જેવો.
૩ મે ૨૦૧૫. રવિવારની રાત. પત્નિ અને બાળકો માટે જમવાનુ લઈ પાછા આવતા કોઈ અજાણ્યાની ગાડી રસ્તા વચ્ચે ખોટકાયેલી એને મદદ કરવા પુનિત પોતાની ગાડીમાં થી ઉતર્યો, પાછળ થી ગાડીને ધક્કો મારવા જતાં બીજી એક પુરઝડપે આવતી ગાડીના નશામાં ચૂર ડ્રાઈવરે પોતાની ગાડી થી રસ્તા પર ખોટકાયેલી ગાડીને ટક્કર મારી ને એ ધક્કા થી પુનિત ઉછળી બાજુમાં જ વહેતી બ્રાઝો નદીમાં પડ્યો. ક્ષણભરમાં આ બની ગયું. અંધારામા કોઈને ખ્યાલ પણ ના આવ્યો. પત્નિ ફોન કરતી રહી કે પુનિત ખાવાનુ લઈ હજી આવ્યો કેમ નહિ? ફોન પુનિતની ગાડીમાં રણકતો રહ્યો. પોલિસનો ફોન આવ્યો કે ગાડીમાં કોઈ નથી. સાત દિવસે પુનિતનુ શરીર સો માઈલ દુર નદીમાંથી મળ્યુ.
સ્કુલમા સમર હોલીડે શરૂ થવામાં ચાર દિવસ બાકી. મી. ગુસ્તાવ પોતાના કુટુંબ સાથે મેસેચુસેટ્સ ભણતી પોતાની દિકરીના ગ્રેજ્યુએશનમાં હાજરી આપવા નીકળી પડ્યા. બે જુવાન દિકરા અને પત્નિ સાથે બાય રોડ પહોંચતા બે દિવસ થયા. રસ્તામાં ગુસ્તાવને પગમા જરા કળતર થતું પણ બહુ ગણકાર્યું નહિ.
શુક્રવાર શાળાનો છેલ્લો દિવસ. હ્યુસ્ટનમાં શિક્ષકો બધા ફરી મળીશુ કહી છુટા પડ્યા. ગુસ્તાવ પણ મેસેચુસેટ્સ દિકરીના ફેમેલી ગેધરીંગમા સરસ સુટ પહેરી પત્નિ ને દિકરાઓ સાથે પહોંચી ગયા. રાતે ને રાતે દિકરાએ ફેસબુક પર ફોટા પણ મુકી દીધા. સુખી પરિવાર દિકરી સહિત સહુના ચહેરા પર ચમકતી ખુશી. નસીબની બલિહારી, અડધી રાતે ગુસ્તાવના પગનો દુખાવો એટલો વધી ગયો કે એમને હોસ્પિટલ ભેગા કરવા પડ્યા. ડાયાબિટિશ થી પિડીત ગુસ્તાવ જોતજોતામાં કોમામાં સરી ગયા. પગે ગેંગેરીંગ થઈ ગયું, પગ કાપ્યો, થાય એટલા ઉપચાર કર્યા પણ ચાર દિવસમાં કોમાની અવસ્થામાં ગુસ્તાવે છેલ્લો શ્વાસ લીધો.
મંગળવારથી શરૂ થતી સમર સ્કુલ માટે જ્યારે નિરાલી અને બીજા શિક્ષકો સ્કુલે પહોંચ્યા ત્યારે ગુસ્તાવના મરણના સમાચાર મળ્યા. પત્નિ, દિકરી, અને બે દિકરા પિતાના શબને લઈ પાછા આવ્યા.
બસ! આ બનાવે નિરાલીને હચમચાવી મુકી. ક્ષણ બે ક્ષણના સમયમાં નદીમાં પડતા પુનિતના મનમાં શું થયું હશે? ગુસ્તાવને સ્વપ્ને પણ ખ્યાલ હશે કે પોતે પાછો હ્યુસ્ટન નહિ જાય?
એવું નથી કે આવું બનતુ નથી. હમેશ જ આવા બનાવો બનતા રહે છે, પણ ક્યારેય આપણે વિચારતા નથી. કંઈ કેટલીય વસ્તુ મનમાં ધરબાયેલી હોય છે. કેટલીય લાગણી, કોઈના તરફથી થતી ઉપેક્ષા, કોઈને વહાલના બે શબ્દ કહેવાની ઈચ્છા, જીવનભર સહેલી કોઈની જોહુકમી, પોતાનાનો પ્રેમ, અને પોતાનાનો જ તિરસ્કાર! સગાં, મિત્રો, કેટલાય સંબંધો આસપાસ વિંટળાયેલા હોય છે. ઘણીવાર વાત હોઠ સુધી પહોંચે પણ પ્રગટ ના થાય! કાલે જરૂર કરીશ ની રાહમાં કાલ કદાચ આવે જ નહિ! શું આમ જ જીવન પસાર થઈ જાય અને મનની વાત મનમા જ રહી જાય?
વાત કહેવાય નહિ પણ લખાય તો ખરી. મનમાં ઉપજેલો ગુસ્સો, પ્રેમ, નિરાધારપણુ, સહિષ્ણુતા, હતાશા, લાગણી કદાચ જીવતા જે ન કહી શક્યા તે આપણા ગયા પછી પણ લખાણ રૂપે કોઈના વાંચવામા તો આવે. આપણા ગયા પછી એ વાંચી કોઈનુ જીવન સુધરી પણ જાય અને ન સુધરે તો ય, આપણુ મન હલકું થઈ જાય!
બસ એ વિચારે નિરાલી એ ડાયરી ને પેન હાથમા લીધા.
(સત્ય ઘટના પર આધારિત)
શૈલા મુન્શા તા. ૦૬/૨૯/૨૦૧૫
