વિચાર લહેરી

પાંચ વર્ષનો નટખટ સેસાર. મેક્સિકન છોકરો. ગોળમટોળ ચહેરા નુ હાસ્ય આપણો ગુસ્સો ભુલાવી દે. બધા સાથે તરત દોસ્તી કરી દે. એની પ્રગતિ જોઈ એને અમે ૮.૦૦ થી ૧૨.૦૦ નિયમિત છોકરાઓ ના ક્લાસમા મોકલીએ. બધાની ખબર રાખે અને ક્લાસમા કાંઈ પણ નવુ દેખાય તો એની નજરે તરત ચઢી જાય.
હમણા અમારા ક્લાસમા ટ્રીસ્ટન કરીને નવો છોકરો થોડા દિવસથી આવ્યો છે. પહેલે દિવસે જ સેસાર બાજુના ક્લાસમાથી પોતાનો કલર બોક્ષ લેવા આવ્યો અને ટ્રીસ્ટન ને જોઈને કહે “આ શું છે?” આ કોણ છે કહેવાને બદલે જાણે કોઇ અચરજની વસ્તુ હોય એવો એનો ભાવ હતો.
ગયા અઠવાડિયાથી સેસાર ઘણો માંદો હતો. આજે લગભગ પાંચેક દિવસ પછી એ સ્કુલમા આવ્યો. સવારે મે એને બસમાથી ઉતરતા જોયો હતો. માંદગીને લીધે સુકાઈ ગયો હતો. ગોળમટોળ ચહેરો નાનો થઈ ગયો હતો, પણ એનુ હાસ્ય એવું જ સુંદર હતુ.
સવારે તો એ સીધો બાજુના ક્લાસમા જતો રહ્યો જ્યાં રોજ સવારે જાય પણ બપોરે જેવો ક્લાસમા આવ્યો કે તરત મને વળગીને કહે “હાય મીસ મુન્શા Happy Valentine’s day.”
આજે તો ૧૬મી તારીખ થઈ અને વેલેન્ટાઇન તો ૧૪મી તારીખે હતો પણ કેવી એની યાદશક્તિ! સાથે સાથે મને કહે હું બધા માટે સ્પાઈડર મેન ના ગીફ્ટ કાર્ડ પણ લાવ્યો છું.
કેટલી એ બાળકને આ દિવસ ઉજવવાની તાલાવેલી. આ દિવસ પ્રેમનો દિવસ ગણાય છે.
મારા માટે સેસારની એ વહાલભરી બાથ થી મોટો કોઈ વેલેન્ટાઈન નથી.

શૈલા મુન્શા. તા ૦૨/૧૬/૨૦૧૧